This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Dutch: Gnome Run (first chapter of Notes from the Midnight Driver by Jordan Sonnenblick) General field: Art/Literary
Source text - English Last September
Gnome Run
It seemed like a good idea at the time. Yes, I know everybody says that – but I’m serious. As insane as it looks in retrospect, I was fully convinced on that particular Friday evening last September that stealing my mom’s car and storming my dad’s house was a brilliant plan. And not brilliant, as in, “That was a brilliant answer you gave in Spanish today.” I mean brilliant, as in, “Wow, Einstein, when you came up with that relativity thing, and it revolutionized our entire conception of space and time while also leading all of humankind into the nuclear age, that was brilliant!”
The plan had a certain elegant simplicity, too. I would drink one more pint of Dad’s old vodka, grab Mom’s spare car keys, jump into the Dodge, and fire that sucker up. Then I would speed through the deserted, moonlit streets, straight and true as a homing missile, or at least straight and true as a sober person who actually knew how to drive. When I skidded triumphantly into Dad’s driveway, I would leap nimbly from the car, race to the front door, ring the bell with a fury rarely encountered by any bell, anywhere – and catch my father with the no-good homewrecking wench who was once, in a forgotten life we used to have, my third-grade teacher.
Okay, perhaps these plans would theoretically work better if the planner were not already completely intoxicated. But I’d never gotten drunk before – so how was I supposed to know I’d get so smashed so quickly? And hey, if my mom had really wanted to keep me from driving drunk without a license at age sixteen, would she have gone out on a date and left me home with a car, a liquor cabinet, and some keys?
I rest my case.
So I downed some more booze straight from the bottle and lunged for the key ring, grabbing it by the wooden number one I had made for my “Number One Mom” in Cub Scouts. I threw on my Yankees jacket, slammed my way out of the house, got into the car and started it. Then I believe there was some drama with the gear stick and the parking brake, and probably a bit of fun with the gas pedal.
The next thing I knew, I was hanging out the passenger door, puking up vodka and Ring Dings. When I got my eyes sort of focused, I could see that the car was up on a lawn. When I got them even more focused, I could see that my last salvo of vomit had completely splattered two shiny black objects – the well-polished shoes of one angry police officer. He yanked me out of the car, largely by the hair, and stood me up. I remember him saying, “Look at that! Look what you did.” I also remember trying to follow his pointing finger. And when I finally zoomed in on what was lying in front of the car, I couldn’t believe it. There was a detached head about ten feet in front of the bumper!
The cop sort of puppet-marched me up to the horrific scene and forced my head down close to the carnage. This head was seriously injured, to be sure. It was upside down, smushed up against a tree stump. There was no body in sight. I whirled around so fast that the cop almost lost hold of me, and crouched to look under Mom’s car. Sure enough, an arm and a leg were sticking out from underneath the left front wheel.
“Officer, sir, did I – is he – is – ummm . . .”
I could feel the tears welling up. My eyes burned, and the next wave of acid was coming up my throat in a hurry.
“Yes, Son. You ruined my brand new shoes, smashed up your car, and decapitated Mrs. Wilson’s French lawn gnome. You’re in some serious . . .”
“Lawn gnome? LAWN GNOME?”
Now that I looked a bit more closely, I noticed that the head wasn’t bleeding, and that the ear had cracked off with inhuman neatness. I began to laugh like an idiot, but my relief came too late to halt my barf, which came out mostly through my nose – and landed on the officer’s left side, all over his walkie-talkie.
This was even more of a crack-up. I started mumbling, “Walkie-talkie-barfie, walkie-talkie-barfie,” which amused me almost all the way to the police station. You would think I’d have been pretty scared by this point, but because I had drunk so much vodka, so fast, I was still getting drunker by the second. Even with my hands cuffed behind my back – and the cuffs were REALLY tight, because the officer hadn’t been enjoying me much so far – I was like a little one-man house party in the back seat of the cruiser. The last thing I remember was getting bored of the dispatch radio, and shouting, “Change the station! Get me some ROCK!” Then the car turned a sharp corner, and the window was tilting and rushing towards my face.
You know what must really be a highlight of being a desk cop? Processing the arrests of drunk people. After several of my new pals in blue dragged me semi-conscious (I mean, I was semi-conscious; they were pretty alert) into the station, they left me cuffed to a scuffed-up old wooden seat across from some old guy with a badge. I decided his name was Sarge. He had that fingerprinting pad thing and a bunch of questions for me, and didn’t waste any time easing into things.
“Right thumb.”
I stared at the weaving, bobbing blurs that had replaced my hands, trying to figure out which was which. “I can’t find the right one; they’re too bloody.”
Sure enough, they were, because I had a cut over my left eye, which must have been hidden from view beneath my adorable mop of hair. Sarge apparently saw the blood, but not the source, because he sighed one of those big annoyed sighs that public servants make when they are forced to do actual work, reached into his desk, and pulled out a pack of wet wipes. “Geez, you must’a really banged your nose. Get your hands cleaned up, kid. I’ll be back in a minute. By the way, Genius, your right hand is the one that ain’t chained to the desk.”
He walked away to get a cup of coffee or whatever. I got my hands clean, then reached my free hand up to wipe the hair out of my eyes. Which got it all gory again. I repeated this at least three times, creating an impressive pile of crumbled, deep-pink-stained wipes. Then I got the marvy idea that maybe I could just wipe the blood off of my head first. I pushed my hair all the way up off my forehead, the alcohol-soaked wipe touched my wound, and I sobered up REAL fast, just as Sarge was putting his cup of steaming liquid on the desk blotter.
“Ooooowwwww!” I screamed. Up I jumped. Up jumped my arm. Up jumped the handcuff. Up jumped the desk. Up flew the coffee.
“Ooooowwwww!” screamed Sarge. Sarge was wet!
Eventually the sodden mass of paper, blood, wipes, and coffee was disposed of by a guy in rubber gloves. Sarge found a new pair of pants, and came back. He took a really long look at my forehead, the mixture of blood, snot, and tears that was flowing freely across my facial features, and the moist abstract painting that had been his desk blotter, and decided to use a trick which always works for my Dad: he would make me Somebody Else’s Problem.
Sarge shouted across the room, “Call me an ambulance!”
I couldn’t stop myself: “OK, you’re an ambulance!”
And so it went, until the paramedics accidentally banged my head against the doorway of the emergency room, and I passed out for good.
Translation - Dutch Afgelopen september
De Botskabouter
Het leek op dat moment een goed idee. Ja, ik weet wel dat iedereen dat zegt – maar ik meen het echt. Hoe belachelijk het idee achteraf gezien ook lijkt, ik was er op die specifieke vrijdagavond afgelopen september volledig van overtuigd dat het een briljant plan was om mijn moeders auto te stelen en mijn vaders huis te bestormen. En dan niet briljant in de zin van ‘‘Dat was een briljant antwoord dat je vandaag bij Spaans gaf.’’ Ik bedoel briljant in de zin van ‘‘Wow, Einstein, toen jij dat relativiteitsgedoe bedacht en dit ons hele begrip van ruimte en tijd radicaal veranderde en bovendien de hele mensheid in het nucleaire tijdperk leidde, was dat briljant!’’
Het plan was ook in zekere mate elegant in zijn eenvoud. Ik zou nog een halve liter van pa’s oude wodka drinken, ma’s reserveautosleutels pakken, in de Dodge springen en die bak laten aanslaan. Daarna zou ik door de verlaten, maanverlichte straten scheuren, zo gericht als een terugkerende raket, of op zijn minst zo gericht als een nuchter persoon die daadwerkelijk wist hoe hij moest rijden. Wanneer ik triomfantelijk de oprit van mijn pa opscheurde, zou ik behendig uit de auto springen, naar de voordeur rennen, aanbellen met een woede die men zelden ergens bij een bel aantreft – en zou dan mijn vader met dat waardeloze wijf aantreffen dat ons gezin kapot had gemaakt en ooit, in een vorig leven, mijn juffrouw van groep vijf was geweest.
Oké, misschien zouden deze plannen theoretisch gezien beter werken als de bedenker ervan niet al stomdronken was. Maar ik was nog nooit eerder dronken geworden – dus hoe kon ik nou weten dat ik zo snel zo aangeschoten zou worden? En zeg nou zelf, als mijn moeder echt had willen zorgen dat ik niet op mijn zestiende dronken auto ging rijden zonder rijbewijs, zou ze dan naar haar afspraakje gegaan zijn en mij thuis alleen hebben achtergelaten met een auto, een drankkast en wat sleutels?
Dat bedoel ik.
Dus ik sloeg nog wat meer sterke drank achterover rechtstreeks uit de fles en greep naar de sleutelbos, pakte hem vast aan de houten nummer 1 die ik voor mijn ‘‘Nummer één moeder’’ had gemaakt bij de Welpen. Ik trok mijn Yankees-jas aan, sloeg de deur achter me dicht, stapte in de auto en startte de motor. Ik geloof dat ik toen enigszins een gevecht met de versnellingspook en de handrem had en waarschijnlijk ook wat schik met het gaspedaal.
Voor ik het wist, hing ik uit de passagiersdeur en braakte ik de wodka en de chocoladecakejes uit. Toen mijn zicht weer min of meer helder was, kon ik zien dat de auto op een grasveld stond. Toen mijn zicht nog beter werd, kon ik zien dat mijn vorige stortvloed van braaksel twee glanzende zwarte voorwerpen volledig had besmeurd – de goed gepoetste schoenen van een boze politieagent. Hij trok me uit de auto, voornamelijk aan mijn haar, en zette me overeind. Ik herinner me dat hij zei: ‘‘Kijk nou eens! Kijk wat je hebt gedaan!’’ Ik herinner me ook dat ik zijn wijzende vinger probeerde te volgen. En toen ik eindelijk inzoomde op wat er voor de auto lag, kon ik het niet geloven. Ongeveer drie meter voor de bumper lag een losgeraakt hoofd!
De agent voerde me als een soort marionet naar het afschuwelijke tafereel en duwde mijn hoofd naar beneden dichtbij het bloedbad. Dit hoofd was zonder twijfel ernstig gewond. Het hoofd was ondersteboven tegen een boomstronk aangeplet. Er was geen lichaam te bekennen. Ik draaide me zo snel om dat de agent bijna zijn greep op mij verloor en ik knielde om onder mijn ma’s auto te kijken. Er staken inderdaad een arm en een been uit onder het linkervoorwiel.
‘‘Agent, meneer, heb ik – is hij – is – ehhhh…’’
Ik kon de tranen voelen opwellen. Mijn ogen brandden en de volgende golf zuur bereikte al snel mijn keel.
‘‘Ja, jongen. Je hebt mijn gloednieuwe schoenen verpest, je auto in de prak gereden en mevrouw Wilsons Franse tuinkabouter onthoofd. Je hebt jezelf behoorlijk in de nesten…’’
‘‘Tuinkabouter? TUINKABOUTER?’’
Nu ik wat nauwlettender keek, merkte ik op dat het hoofd niet bloedde en dat het oor onmenselijk netjes was afgebroken. Ik begon als een gek te lachen, maar mijn opluchting kwam te laat om mijn braaksel tegen te houden, dat grotendeels uit mijn neus kwam – en op de linkerzij van de agent belandde, compleet over zijn walkietalkie.
Dit was nog veel grappiger. Ik begon te mompelen: ‘‘Walkietalkie-braakie, walkietalkie-braakie,’’ waar ik bijna het hele stuk naar het politiebureau lol om had. Je zou denken dat ik nu al behoorlijk in paniek had moeten zijn, maar omdat ik zo snel zoveel wodka had gedronken, werd ik alleen nog maar meer dronken. Zelfs met mijn handen achter mijn rug geboeid – en de handboeien zaten écht strak, omdat de agent tot nu toe nog niet echt van me had kunnen genieten – leek de achterbank van de politiewagen met mij wel een kleine eenmanshouseparty. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik de berichten op de radio zat werd en riep: ‘‘Zet eens op een andere zender! Ik wil rocken! Toen maakte de auto een scherpe bocht en het raam kantelde en vloog richting mijn gezicht.
Weet je wat echt een hoogtepunt van een balieagent moet zijn? Het verwerken van arrestaties van dronkenlappen. Nadat een aantal van mijn nieuwe makkers in blauw me halfbewusteloos (ik bedoel dat ik halfbewusteloos was, zij waren behoorlijk alert) het politiebureau binnensleepten, lieten ze me achter, geboeid aan een versleten oude houten stoel tegenover een oude vent met een badge. Ik besloot dat hij Sarge heette. Hij had een soort kussendingetje voor vingerafdrukken en een hoop vragen voor me en hij nam geen tijd om me te laten wennen.
‘‘Rechterduim.’’
Ik staarde naar de wazige, bewegende vlekken op de plek van mijn handen en probeerde te onderscheiden welke hand welke was. ‘‘Ik kan de goede hand niet vinden, ze zijn te erg bebloed.’’
Ze waren inderdaad erg bebloed, want ik had een snee boven mijn linkeroog, die zich aan het zicht ontrokken moet hebben achter mijn schattige haardos. Blijkbaar zag Sarge het bloed wel, maar de oorzaak niet, want hij slaakte een van die diep geërgerde zuchten die ambtenaren maken wanneer ze echt werk moeten doen, en tastte in zijn bureau en haalde er een pakje vochtige doekjes uit. ‘‘Goh, je moet wel een hele harde dreun tegen je neus gehad hebben. Maak je handen maar schoon, jongen. Ik ben zo terug. Trouwens, slimmerik, het is je rechterhand die niet aan het bureau geboeid is.’’
Hij liep weg om een kop koffie of zoiets te halen. Ik maakte mijn handen schoon en wilde toen met mijn vrije hand het haar uit mijn ogen vegen. Daardoor werd mijn hand weer heel bloederig. Ik herhaalde dit minstens drie keer en bracht een indrukwekkende stapel van verkreukelde dieproze bevlekte doekjes tot stand. Toen kreeg ik het prachtidee dat ik misschien het bloed eerst van mijn hoofd af kon vegen. Ik duwde mijn haar helemaal naar achteren en raakte met het alcoholdoekje mijn wond en werd héél snel nuchter, net toen Sarge zijn kop met kokend hete vloeistof op het bureau vloeiblok neerzette.
‘‘Auuuuuuuuu!’’ schreeuwde ik. Ik schoot omhoog. Mijn arm schoot omhoog. De handboei schoot omhoog. Het bureau schoot omhoog. De koffie vloog omhoog.
‘‘Auuuuuuuuu!’’ schreeuwde Sarge. Sarge was nat!
Uiteindelijk werd de doorweekte massa van papier, bloed, doekjes en koffie opgeruimd door een vent met rubberen handschoenen. Sarge had een nieuwe broek gehaald en kwam terug. Hij keek heel lang naar mijn voorhoofd, het mengsel van bloed, snot en tranen dat vrij over mijn gezicht stroomde en naar het vochtige abstracte schilderstuk dat zijn bureau vloeiblok was geweest en besloot om een trucje te gebruiken dat altijd werkt bij mijn vader: hij zou me Iemands Anders Probleem maken.
Sarge riep door de ruimte: ‘‘Bel de ambulance!’’
Ik kon mezelf niet inhouden. ‘‘Nee, jij bent een ambulance!’’
En zo ging het voort, tot de ambulancemedewerkers per ongeluk mijn hoofd tegen de deurpost van de eerstehulp lieten knallen en ik voorgoed buiten bewustzijn raakte.
More
Less
Translation education
Master's degree - University Utrecht
Experience
Years of experience: 11. Registered at ProZ.com: Feb 2013.
My name is Esther Jans-Crielaard and I graduated with a Master’s Degree in Translation Theory and Practice at the University of Utrecht in the Netherlands. I have had great opportunities to gain experience during my study.
In 2012 I started my own translation company, and I have been translating on a professional level since then. My main interests are languages and cultures, travel, photography and music, and my areas of expertise are: advertising, cosmetics, beauty, food & drink, human resources, marketing, fashion and travel.
Expertise