This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
English to Albanian translator specializing in marketing and advertising.
Account type
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Albanian: Bone Clocks General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English I FLING OPEN MY BEDROOM CURTAINS, and there’s the thirsty sky and the wide river full of ships and boats and stuff, but I’m already thinking of Vinny’s chocolaty eyes, shampoo down Vinny’s back, beads of sweat on Vinny’s shoulders, and Vinny’s sly laugh, and by now my heart’s going mental and, God, I wish I was waking up at Vinny’s place in Peacock Street and not in my own stupid bedroom. Last night, the words just said themselves, “Christ, I really love you, Vin,” and Vinny puffed out a cloud of smoke and did this Prince Charles voice, “One must say, one’s frightfully partial to spending time with you too, Holly Sykes,” and I nearly weed myself laughing, though I was a bit narked he didn’t say “I love you too” back. If I’m honest. Still, boyfriends act goofy to hide stuff, any magazine’ll tell you. Wish I could phone him right now. Wish they’d invent phones you can speak to anyone anywhere anytime on. He’ll be riding his Norton to work in Rochester right now, in his leather jacket with LED ZEP spelled out in silver studs. Come September, when I turn sixteen, he’ll take me out on his Norton.
Someone slams a cupboard door, below.
Mam. No one else’d dare slam a door like that.
Suppose she’s found out? says a twisted voice.
No. We’ve been too careful, me and Vinny.
She’s menopausal, is Mam. That’ll be it.
TALKING HEADS’ Fear of Music is on my record player, so I lower the stylus. Vinny bought me this LP, the second Saturday we met at Magic Bus Records. It’s an amazing record. I like “Heaven” and “Memories Can’t Wait” but there’s not a weak track on it. Vinny’s been to New York and actually saw Talking Heads, live. His mate Dan was on security and got Vinny backstage after the gig, and he hung out with David Byrne and the band. If he goes back next year, he’s taking me. I get dressed, finding each love bite and wishing I could go to Vinny’s tonight, but he’s meeting a bunch of mates in Dover. Men hate it when women act jealous, so I pretend not to be. My best friend Stella’s gone to London to hunt for secondhand clothes at Camden Market. Mam says I’m still too young to go to London without an adult so Stella took Ali Jessop instead. My biggest thrill today’ll be hoovering the bar to earn my three pounds’ pocket money. Whoopy-doo. Then I’ve got next week’s exams to revise for. But for two pins I’d hand in blank papers and tell school where to shove Pythagoras triangles and Lord of the Flies and their life cycles of worms. I might, too.
Yeah. I might just do that.
DOWN IN THE kitchen, the atmosphere’s like Antarctica. “Morning,” I say, but only Jacko looks up from the window-seat where he’s drawing. Sharon’s through in the lounge part, watching a cartoon. Dad’s downstairs in the hallway, talking with the delivery guy—the truck from the brewery’s grumbling away in front of the pub. Mam’s chopping cooking apples into cubes, giving me the silent treatment. I’m supposed to say, “What’s wrong, Mam, what have I done?” but sod that for a game of soldiers. Obviously she noticed I was back late last night, but I’ll let her raise the topic. I pour some milk over my Weetabix and take it to the table. Mam clangs the lid onto the pan and comes over. “Right. What have you got to say for yourself?”
“Good morning to you too, Mam. Another hot day.”
“What have you got to say for yourself, young lady?”
If in doubt, act innocent. “ ’Bout what exactly?”
Her eyes go all snaky. “What time did you get home?”
“Okay, okay, so I was a bit late, sorry.”
“Two hours isn’t ‘a bit late.’ Where were you?”
I munch my Weetabix. “Stella’s. Lost track of time.”
“Well, that’s peculiar, now, it really is. At ten o’clock I phoned Stella’s mam to find out where the hell you were, and guess what? You’d left before eight. So who’s the liar here, Holly? You or her?”
Shit. “After leaving Stella’s, I went for a walk.”
“And where did your walk take you to?”
I sharpen each word. “Along the river, all right?”
“Upstream or downstream, was it, this little walk?”
I let a silence go by. “What diff’rence does it make?”
There’re some cartoon explosions on the telly. Mam tells my sister, “Turn that thing off and shut the door behind you, Sharon.”
“That’s not fair! Holly’s the one getting told off.”
“Now, Sharon. And you too, Jacko, I want—” But Jacko’s already vanished. When Sharon’s left, Mam takes up the attack again: “All alone, were you, on your ‘walk’?”
Why this nasty feeling she’s setting me up? “Yeah.”
“How far d’you get on your ‘walk,’ then, all alone?”
“What—you want miles or kilometers?”
“Well, perhaps your little walk took you up Peacock Street, to a certain someone called Vincent Costello?” The kitchen sort of swirls, and through the window, on the Essex shore of the river, a tiny stick-man’s lifting his bike off the ferry. “Lost for words all of a sudden? Let me jog your memory: ten o’clock last night, closing the blinds, front window, wearing a T-shirt and not a lot else.”
Yes, I did go downstairs to get Vinny a lager. Yes, I did lower the blind in the front room. Yes, someone did walk by. Relax, I’d told myself. What’s the chances of one stranger recognizing me? Mam’s expecting me to crumple, but I don’t. “You’re wasted as a barmaid, Mam. You ought to be handling supergrasses for MI5.”
Mam gives me the Kath Sykes Filthy Glare. “How old is he?”
Now I fold my arms. “None of your business.”
Mam’s eyes go slitty. “Twenty-four, apparently.”
“If you already know, why’re you asking?”
“Because a twenty-four-year-old man interfering with a fifteen-year-old schoolgirl is illegal. He could go to prison.”
“I’ll be sixteen in September, and I reckon the Kent police have bigger fish to fry. I’m old enough to make up my own mind about my relationships.”
Mam lights one of her Marlboro Reds. I’d kill for one. “When I tell your father, he’ll flay this Costello fella alive.”
Sure, Dad has to persuade piss-artists off the premises from time to time, all landlords do, but he’s not the flaying-anyone-alive type. “Brendan was fifteen when he was going out with Mandy Fry, and if you think they were just holding hands on the swings, they weren’t. Don’t recall him getting the ‘You could go to prison’ treatment.”
She spells it out like I’m a moron: “It’s—different—for—boys.”
I do an I-do-not-believe-what-I’m-hearing snort.
“I’m telling you now, Holly, you’ll be seeing this … car salesman again over my dead body.”
“Actually, Mam, I’ll bloody see who I bloody well want!”
“New rules.” Mam stubs out her fag. “I’m taking you to school and fetching you back in the van. You don’t set foot outside unless it’s with me, your father, Brendan, or Ruth. If I glimpse this cradle snatcher anywhere near here, I’ll be on the blower to the police to press charges—yes, I will, so help me God. And—and—I’ll call his employer and let them know that he’s seducing underage schoolgirls.”
Big fat seconds ooze by while all of this sinks in.
My tear ducts start twitching but there’s no way I’m giving Mrs. Hitler the pleasure. “This isn’t Saudi Arabia! You can’t lock me up!”
“Live under our roof, you obey our rules. When I was your age—”
“Yeah yeah yeah, you had twenty brothers and thirty sisters and forty grandparents and fifty acres of spuds to dig ’cause that was how life was in Auld feckin’ Oireland but this is England, Mam, England! And it’s the 1980s and if life was so feckin’ glorious in that West Cork bog why did you feckin’ bother even coming to—”
Whack! Smack over the left side of my face.
We look at each other: me trembling with shock and Mam angrier than I’ve ever seen her, and—I reckon—knowing she’s just broken something that’ll never be mended. I leave the room without a word, as if I’ve just won an argument.
I ONLY CRY a bit, and it’s shocked crying, not boo-hoo crying, and when I’m done I go to the mirror. My eyes’re a bit puffy, but a bit of eyeliner soon sorts that out … Dab of lippy, bit of blusher … Sorted. The girl in the mirror’s a woman, with her cropped black hair, her Quadrophenia T-shirt, her black jeans. “I’ve got news for you,” she says. “You’re moving in with Vinny today.” I start listing the reasons why I can’t, and stop. “Yes,” I agree, giddy and calm at once. I’m leaving school, as well. As from now. The summer holidays’ll be here before the truancy officer can fart, and I’m sixteen in September, and then it’s stuff you, Windmill Hill Comprehensive. Do I dare?
I dare. Pack, then. Pack what? Whatever’ll fit into my big duffel bag. Underwear, bras, T-shirts, my bomber jacket; makeup case and the Oxo tin with my bracelets and necklaces in. Toothbrush and a handful of tampons—my period’s a bit late so it should start, like, any hour now. Money. I count up ￡13.85 saved in notes and coins. I’ve ￡80 more in my TSB bankbook. It’s not like Vinny’ll charge me rent, and I’ll look for a job next week. Babysitting, working in the market, waitressing: There’s loads of ways to earn a few quid. What about my LPs? I can’t lug the whole collection over to Peacock Street now, and Mam’s quite capable of dumping them at the Oxfam shop out of spite, so I just take Fear of Music, wrapping it carefully in my bomber jacket and putting it into my bag so it won’t get bent. I hide the others under the loose floorboard, just for now, but as I’m putting the carpet back, I get the fright of my life: Jacko’s watching me from the doorway. He’s still in his Thunderbirds pajamas and slippers.
I tell him, “Mister, you just gave me a heart attack.”
“You’re going.” Jacko’s got this not-quite-here voice.
“Just between us, yes, I am. But not far, don’t worry.”
“I’ve made you a souvenir, to remember me by.” Jacko hands me a circle of cardboard—a flattened Dairylea cheese box with a maze drawn on. He’s mad about mazes, is Jacko; it’s all these Dungeons & Dragonsy books him and Sharon read. The one Jacko’s drawn’s actually dead simple by his standards, made of eight or nine circles inside each other. “Take it,” he tells me. “It’s diabolical.”
“It doesn’t look all that bad to me.”
“ ‘Diabolical’ means ‘satanic,’ sis.”
“Why’s your maze so satanic, then?”
“The Dusk follows you as you go through it. If it touches you, you cease to exist, so one wrong turn down a dead end, that’s the end of you. That’s why you have to learn the labyrinth by heart.”
Christ, I don’t half have a freaky little brother. “Right. Well, thanks, Jacko. Look, I’ve got a few things to—”
Jacko holds my wrist. “Learn this labyrinth, Holly. Indulge your freaky little brother. Please.”
That jolts me a bit. “Mister, you’re acting all weird.”
“Promise me you’ll memorize the path through it, so if you ever needed to, you could navigate it in the darkness. Please.”
My friends’ little brothers are all into Scalextric or BMX or Top Trumps—why do I get one who does this and says words like “navigate” and “diabolical”? Christ only knows how he’ll survive in Gravesend if he’s gay. I muss his hair. “Okay, I promise to learn your maze off by heart.” Then Jacko hugs me, which is weird ’cause Jacko’s not a huggy kid. “Hey, I’m not going far … You’ll understand when you’re older, and—”
“You’re moving in with your boyfriend.”
By now I shouldn’t be surprised. “Yeah.”
“Take care of yourself, Holly.”
“Vinny’s nice. Once Mam’s got used to the idea, we’ll see each other—I mean, we still saw Brendan after he married Ruth, yeah?”
But Jacko just puts the cardboard lid with his maze on deep into my duffel bag, gives me one last look, and disappears.
. . .
MAM APPEARS WITH a basket of bar rugs on the first-floor landing, as if she wasn’t lying in wait. “I’m not bluffing. You’re grounded. Back upstairs. You’ve got exams next week. Time you knuckled down and got some proper revision done.”
I grip the banister. “ ‘Our roof, our rules,’ you said. Fine. I don’t want your rules, or your roof, or you hitting me whenever you lose your rag. You’d not put up with that. Would you?”
Mam’s face sort of twitches, and if she says the right thing now, we’ll negotiate. But no, she just
takes in my duffel bag and sneers like she can’t believe how stupid I am. “You had a brain, once.”
So I carry on down the stairs to the ground floor.
Above me, her voice tightens. “What about school?”
“You go, then, if school’s so important!”
“I never had the bloody chance, Holly! I’ve always had the pub to run, and you and Brendan and Sharon and Jacko to feed, clothe, and send to school so you won’t have to spend your life mopping out toilets and emptying ashtrays and knackering your back and never having an early night.”
Water off a duck’s back. I carry on downstairs.
“But go on, then. Go. Learn the hard way. I’ll give you three days before Romeo turfs you out. It’s not a girl’s glittering personality that men’re interested in, Holly. It never bloody is.”
I ignore her. From the hallway I see Sharon behind the bar by the fruit juice shelves. She’s helping Dad do the restocking, but I can see she heard. I give her a little wave and she gives me one back, nervous. Echoing up from the cellar trapdoor is Dad’s voice, crooning “Ferry ’Cross the Mersey.” Better leave him out of it. In front of Mam, he’ll side with her. In front of the regulars, it’ll be “It takes a bigger idiot than me to step between the pecking hens” and they’ll all nod and mumble, “Right enough there, Dave.” Plus I’d rather not be in the room when he finds out ’bout Vinny. Not that I’m ashamed, I’d just rather not be there. Newky’s snoozing in his basket. “You’re the smelliest dog in Kent,” I tell him to stop myself crying, “you old fleabag.” I pat his neck, unbolt the side door, and step into Marlow Alley. Behind me, the door goes clunk.
WEST STREET’S TOO bright and too dark, like a TV with the contrast on the blink, so I put on my sunglasses and they turn the world all dreamish and vivider and more real. My throat aches and I’m shaking a bit. Nobody’s running after me from the pub. Good. A cement truck trundles by and its fumy gust makes the conker tree sway a bit and rustle. Breathe in warm tarmac, fried spuds, and week-old rubbish spilling out of the bins—the dustmen are on strike again.
Lots of little darting birds’re twirly-whirlying like the tin-whistlers on strings kids get at birthdays, or used to, and a gang of boys’re playing Kick the Can in the park round the church at Crooked Lane. Get him! Behind the tree! Set me free! Kids. Stella says older men make better lovers; with boys our age, she says, the ice cream melts once the cone’s in your hand. Only Stella knows ’bout Vinny—she was there that first Saturday in the Magic Bus—but she can keep a secret. When she was teaching me to smoke and I kept puking, she didn’t laugh or tell anyone, and she’s told me everything I need to know ’bout boys. Stella’s the coolest girl in our year at school, easy.
Crooked Lane veers up from the river, and from there I turn up Queen Street, where I’m nearly mown down by Julie Walcott pushing her pram. Her baby’s bawling its head off and she looks knackered. She left school when she got pregnant. Me and Vinny are dead careful, and we only had sex once without a condom, our first time, and it’s a scientific fact that virgins can’t get pregnant. Stella told me.
BUNTING’S STRUNG ACROSS Queen Street, like it’s for Holly Sykes’s Independence Day. The Scottish lady in the wool shop’s watering her hanging baskets, and Mr. Gilbert the jeweler’s putting trays of rings into his front windows, and Mike and Todd the butchers’re offloading a headless pig from the back of a van where a dozen carcasses are hanging from hooks. Outside the library a bunch of union men are collecting money in buckets for the striking miners with Socialist Workers holding signs saying COAL NOT DOLE and THATCHER DECLARES WAR ON THE WORKERS. Ed Brubeck’s freewheeling this way on his bike. I step into the Indoor Market so he can’t see me. He moved to Gravesend last year from Manchester, where his dad got sent down for burglary and assault. He doesn’t have any friends and shows no sign of wanting any. Normally that’d get you crucified at our school, but when a sixth-former had a go at him Brubeck punched his nose out of shape, so he’s been left alone since. He cycles by without seeing me, a fishing rod tied to his crossbar, and I carry on. By the games arcade a busker’s playing funeral music on a clarinet. Someone lobs a coin into his case and he bursts into the theme from Dallas. When I get to Magic Bus Records I peer inside. I was looking at R for Ramones. Vinny says he was looking at H for Hot and Horny and Holly. There’s a few secondhand guitars along the back of the shop, too. Vin can play the intro to “Stairway to Heaven,” though he’s never got past that. I’m going to teach myself to play Vin’s guitar while he’s at work. Vin and me could start a band. Why not? Tina Weymouth’s a girl and she’s the bassist in Talking Heads. Imagine Mam’s face if she goes all, “She’s not my daughter anymore,” then sees me on Top of the Pops. Mam’s problem’s that she’s never loved anyone as deeply as me and Vin love each other. She gets on okay with Dad, sure, though all her family in Cork were never crazy about him not being Irish and Catholic. My older Irish cousins enjoyed telling me that Dad got Mum pregnant with Brendan before they were married, but they’ve been married for twenty-five years now, which isn’t bad going, I s’pose, but still, Mam’s not got this amazing bond with Dad like me and Vin. Stella says me and Vin are soul mates. She says it’s obvious, we’re made for each other.
. . .
OUTSIDE NATWEST BANK on Milton Road, I run into Brendan. Moussed-back hair, paisley tie, and his blazer slung over his shoulder, you’d think he was off to Handsome School, not the offices of Stott and Conway. Bit of a heartthrob is my older brother, among my friends’ older sisters—pass me the vomit bucket. He married Ruth, his boss Mr. Conway’s daughter, at the town hall with a flashy reception at the Chaucer Country Club. I wasn’t a bridesmaid ’cause I don’t wear dresses, specially dresses that make you look like a Gone with the Wind collectible, so Sharon and Ruth’s nieces did all that stuff, and loads of our Cork relatives came over. Brendan’s Mam’s golden boy and Mam’s Brendan’s golden mam. Later they’ll be poring over every detail of what I say right now.
“Morning,” I tell him. “How’s it going?”
“Can’t complain. All well at the Captain?”
“Fine. Mam’s full of the joys of spring today.”
“Yeah?” Brendan smiles, puzzled. “How come?”
I shrug. “Must’ve got out on the right side of bed.”
“Cool.” He notices my duffel bag. “Off on a trip, are we?”
“Not exactly. I’m revising French at Stella Yearwood’s—then I’m staying overnight. It’s exams next week.”
My brother looks impressed. “Good for you, little sis.”
“Is Ruth any better?”
“Not a lot. God only knows why it’s called ‘morning sickness’ when it’s worse in the middle of the night.”
“Perhaps it’s Mother Nature’s way of toughening you up for when the baby arrives,” I suggest. “All those sleepless nights, the arguing, the puke … Needs stamina.”
My brother doesn’t take the bait. “Guess so.” It’s hard to imagine Brendan being anyone’s dad but, come Christmas, he will be.
Behind us the NatWest opens its doors and the bank clerks start filing in. “Not that Mr. Conway’ll fire his son-in-law,” I say to Brendan, “but don’t you start at nine?”
“This is true. See you tomorrow, if you’re back from your revision-a-thon. Mam’s invited us over for lunch. Have a great day.”
“It’s the best day of my life already,” I tell my brother and, in a secondhand way, Mam.
One flash of his award-winning smile and Brendan’s off, joining the streams of people in suits and uniforms all going to work in offices and shops and factories.
ON MONDAY, I’LL get a key cut for Vinny’s front door, but today I go the usual secret way. Up a street called the Grove, just before the tax office, there’s this alley, half hidden by a skip overflowing with bin bags smelling of bubbling nappies. A brown rat watches me, like Lord Muck. I go down the alley, turn right, and now I’m between Peacock Street’s back-garden fences and the tax-office wall. Down the far end, the last house before the railway cutting, that’s Vinny’s place. I squeeze through the loose slats and wade through his back garden. The grass and weeds come up to my waist and the plum trees are already fruiting up, though most of the fruit’ll go to the wasps and the worms, Vinny says, ’cause he can’t be arsed to pick it. It’s like the forest in Sleeping Beauty that chokes the castle when everyone’s asleep for a hundred years. Vinny’s s’posed to keep the garden neat for his aunt but she lives up in King’s Lynn and never visits and, anyway, Vinny’s a motorbike guy, not a gardener. Once I’m settled in, I’ll tame this jungle. It needs a woman’s touch, that’s all. Might make a start today, after a session teaching myself the guitar. There’s a shed in the corner half hidden by brambles, with gardening gear and a lawnmower. Sunflowers, roses, pansies, carnations, lavender, and herbs in little terra-cotta pots, that’s what I’ll plant. I’ll make scones and plum pies and coffee cakes and Vinny’ll be all, “Jesus, Holly, how did I ever get by without you?” All the magazines say the way to a man’s heart is through his stomach. By the rainwater barrel a fingery purple bush is swarming with white butterflies, all confetti and lace; it’s like it’s alive.
. . .
THE BACK DOOR’S never locked ’cause Vinny’s lost the key. Our pizza boxes and wineglasses’re still in the sink from last night, but no sign of breakfast—Vinny must’ve overslept and raced off to work, as per usual. The whole place needs a good tidying, dusting, hoovering. First a coffee and a fag’s in order, though—I only ate half my Weetabix before Mam started her Muhammad Ali act on me. I forgot to get any ciggies on the way up—it flew out of my head after meeting Brendan—but Vinny keeps some in his bedside table, so I pad up the steep stairs and into his bedroom. Our bedroom, I should say. The curtains are still drawn and the air’s like old socks so I let the light in, open the window, turn round, and jump out of my skin ’cause Vinny’s in bed, looking like he’s cacked himself. “It’s me, it’s only me,” I sort of gupper. “Sorry, I—I—I—I thought you were at work.”
He claps his hand over his heart and sort of laughs, like he’d just been shot. “Jesus, Hol. I thought you were a burglar!”
I sort of laugh too. “You’re … at home.”
“Cock-up with the rota—the new secretary’s bloody hopeless—so Kev phoned to say I’ve got the day off, after all.”
“Brill,” I say. “That’s great, ’cause … I’ve got a surprise.”
“Great, I love them. But put the kettle on first, eh? I’ll be right down. Shit, what am I saying? I’m out of coffee—be a sweetheart, pop out to Staffa’s and get a jar of Gold Blend. I’ll pay, uh, you when you get back.”
I need to say this first: “Mam found out ’bout us, Vin.”
“Oh? Oh.” He looks thoughtful. “Right. How did she, uh …”
Suddenly I’m scared he won’t want me. “Not great. Went a bit apeshit, actually. Told me I couldn’t see you again and, like, threatened to lock me in the cellar. So I walked out. So …”
Vinny looks at me nervously, not taking the hint.
“So can I … like … stay with you? For a bit, at least.”
Vinny swallows. “O-kay … Right. I see. Well. Okay.”
It doesn’t sound very okay. “Is that a yes, Vin?”
“Ye-es. Sure. Yes. But now I really need that coffee.”
“Serious? Oh, Vin!” The relief’s like a warm bath. I hug him. He’s sweaty. “You’re the best, Vinny. I was afraid you might not …”
“We can’t have a furry-purry sex kitten like you sleeping under a bridge now, can we? But really, Hol, I need coffee like Dracula needs blood, so—” He doesn’t finish the sentence ’cause I’m kissing him, my Vinny, my boyfriend who’s been to New York and shaken David Byrne’s hand, and my love for him sort of goes whoosh, like a boiler firing up, and I pull him back and we roll onto a lumpy hill of duvet, but the hill wriggles and my hand pulls the sheet away and here’s my best friend Stella Yearwood. Stark naked. Like I’m in a bad sex dream, only it’s not.
I just … gape at her crotch till she says, “It can’t look so very different to yours, can it?”
Then I gape at Vinny, who looks like he’s shat himself but then does this spazzo giggle: “It’s not what it looks like.”
Stella, cool as you please, covers herself with the sheet and tells Vinny, “Don’t be dense. This is precisely how it looks, Holly. We were going to let you know but, as you see, events have overtaken us all. Fact is, you’ve been dumped. Not pleasant, but it happens to the best of us, well, most of us, so c’est la vie. Don’t worry, there are plenty more Vinnys in the sea. So why not cut your losses now and just go? With a little dignity intact?”
WHEN I STOP crying, finally, I find myself on a cold step in a little courtyard place, with five or six stories of old brick and narrow blind windows on each side. Weeds drilling up through paving slabs and dandelion seeds drifting around like snow in a snow globe. After I slammed Vinny’s door my feet brought me here, round the back of the Gravesend General Hospital, where Dr. Marinus got rid of Miss Constantin for me when I was seven years old. Did I punch Vinny? It was like I was moving in treacle. I couldn’t breathe. He caught my wrist and it hurt—still does—and Stella was barking, “Grow up and piss off, Holly. This is real life not an episode of Dynasty!” and I ran out, slamming the front door and hurrying as fast I could, anywhere, nowhere, somewhere … I knew the moment I stopped I’d break down into a sobbing, snotting jelly, and then one of Mam’s spies’d see me and report back and that’d be the cherry on her cake. ’Cause Mam was right. I loved Vinny like he was a part of me, and he loved me like a stick of gum. He’d spat me out when the flavor went, unwrapped another, and stuffed it in, and not just anyone, but Stella Yearwood. My best mate. How could he? How could she?
Stop crying! Think about something else …
HOLLY SYKES AND the Weird Shit, Part 1. I was seven years old in 1976. It didn’t rain all summer and the gardens turned brown, and I remember queuing with buckets down the end of Queen Street with Brendan and Mam for water from standpipes, the drought got that bad. My daymares started that summer. I heard voices in my head. Not mad, or drooly, or specially scary, even, not at first … the Radio People, I called them, ’cause at first I thought there was a radio on in the next room. Only there never was a radio on in the next room. They were clearest at night, but I heard them at school, too, if everything was quiet enough, in a test, say. Three or four voices’d chunter away at once, and I never quite made out what they were saying. Brendan had talked ’bout mental hospitals and men in white coats, so I didn’t dare tell anyone. Mam was pregnant with Jacko, Dad rushed off his feet at the pub, Sharon was only three, and Brendan was a plonker, even then. I knew hearing voices wasn’t normal, but they weren’t actually harming me, so maybe it was just one of those secrets people live with.
Translation - Albanian I HAP ME VRULL PERDET E DHOMËS SË GJUMIT, dhe shoh qiellin e etur dhe lumin e gjërë plot me barka e gjësende, por mua tani më shkon mendja te sytë si çokollatë të Vinit, shampoja nëpër shpinen e Vinit, rruazat e djerses në supet e Vinit, dhe e qeshura e djallëzuar e Vinit, dhe sa nuk më tërbohet zemra dhe, perendi, do të kisha dashur të zgjohesha te Vini ne Pikok Strit dhe jo ne dhomën time kote. Mbrëmë, fjalët u thanë vetvetiu, “Krisht, të dua me të vërtetë, Vin” dhe Vini nxorri një mjegull tymi dhe e bëri zërin si të Princ Çarlit: Njeriu mund të thotë se është tejmase i dhënë edhe pas teje, Holli Sajks,” dhe unë sa nuk u shkula së qeshuri, edhepse isha pak e mërzitur se ai nuk ma ktheu me një “Edhe unë të dua.” Të them të drejtën. Por, dashnorët sillen si të krisur për të fshehur ca gjëra, ta thotë çdo revistë këtë. Sa do të doja ta merrja në telefon në këtë çast. Do të doja të shpiknin telefonë me të cilët mund të flasësh me këdo, kudo, kurdo qoftë. Ai do të jetë duke vajtur në punë në Roçester me motoçikletën e tij Norton në këto çaste, me xhaketën e tij nga lëkura ku është shkruar LED ZEP me sumbulla të argjendta. Eja shtator, të mbush 16 vjeç, e të më merrë ai me vete në Nortonin e tij.
Dikush e përplas derën e bufesë poshtë.
Mami. Asnjëri s’do të guxonte ta përplaste derën në atë mënyrë.
Çfarë nëse ajo e ka kuptuar? thotë një zë i ndrydhur
Jo, kemi qenë mjaft të vëmendshëm, Vini dhe unë.
Ajo është në menopauzë, është mami pra. Kjo duhet të jetë.
FIËR OF MJUZIK e grupit Toking Heds po luan në gramafonin tim, prandaj e ul gjilpërën e gramafonit. Vini ma bleu këtë disk të shtunën e dytë që u takuam në Mexhik Bas Rekords. Është një pllakë e mrekullueshme. Më pëlqen “Hevën” dhe “Memoris Kent Ueit”, por nuk është se ka ndonjë këngë të keqe në të. Vini ka qenë në Nju Jork dhe në fakt i ka parë Toking Heds, për së gjalli. Shoku i tij Deni ishte pjesë e sigurimit dhe e çoi në prapaskenë pas shfaqjes, dhe ai u njoftua me David Bërnin dhe bendin. Nëse shkon prapë vitin e ardhshëm, do të më merrë edhe mua. Po vishem, duke gjetur të mavijosurat e dashurisë në trup me dëshirën për të shkuar te Vini sonte, por ai do të takohet me disa miq në Dovër. Meshkujt e urrejnë kur femrat bëhen xheloze, prandaj unë shtirem se nuk jam e tillë. Shoqja ime më e mirë Stella ka vajtur në Londër në kërkim të rrobave të dorës së dytë në Kemden Market. Mami mendon se jam akoma e re për të shkuar në Londër pa një të rritur, andaj Stella e mori Ali Xhezopin. Ngazëllimi më i madh për sot do të jetë fshirja e lokalit për t’i fituar tri sterlina para xhepi. Urra! Më pas, duhet të përsëris për provimet e javës së ardhshme. Desh sa nuk i dorrëzova fletat e zbrazëta dhe ti tregoja shkollës ku ti fusin trekëndëshat e Pitagorës dhe Zotin e mizave dhe ciklin e jetës së krimbave. Do ta bëja, që ç’ke me të!
Po po! Edhe atë si.
POSHTË NË kuzhinë atmosfera është si në Antarktidë. “Mirmëngjës,” them unë, por vetëm Xhako e ngrit shikimin nga karrigja pranë dritares ku po vizaton. Sheroni ndodhet në dhomën e ditës, duke shikuar një film vizatimor. Babai është poshtë në korridor, duke biseduar me postierin–kamioni nga birraria po gumëzhin përpara lokalit. Mami po pret molla në kube, duke mos ma varur veshin mua. Duhet të them: “Çfarë ka që nuk shkon mami, çfarë kam bërë?” Por nuk ia vlen bara qeranë. Me sa duket e ka vërejtur se mbrëmë u ktheva vonë, por po e lë atë ta hapë këtë temë. Hedh pak qumësht në drithrat e mija Uitabiks, dhe i vendos mbi tavolinë. Mami e përplas kapakun mbi tenxhere, dhe më afrohet. “Në rregull. Si e arsyeton ti sjelljen tënde?”
“Mirëmëngjes edhe ty, mami. Edhe një ditë e nxehtë.”
“Si e arsyeton sjelljen tënde, zonjushë?”
Nëse je në mëdyshje, hiqu sikur nuk di gjë. “Cilën sjellje më saktësisht?”
Sytë e saj po bëhen fare gjarpërues. “Në ç’kohë u ktheve në shtëpi?”
“Mirë, mirë, epo erdha pak vonë, më vjen keq.”
“Dy orë nuk është ‘pak vonë.’ Ku ishe?”
Po e përtyp Uitabiksin tim. “Te Stella. E humba ndjesinë e kohës.”
“Epo, kjo tani me të vërtetë është e çuditshme. Në ora dhjetë e mora në telefon nënën e Stellës të kuptoja ku dreqin ishe ti, dhe e di çfarë? Ti kishe ikur përpara orës tetë. Pra, kush është gënjeshtari në mesin tonë, Holli? Ti ose ajo?”
Se ç’më gjeti. “Pasi ika nga shtëpia e Stellës, dola për shëtitje.”
“Dhe ku të çoi shëtitja ty?”
E theksoj mirë çdo fjalë. “Përgjatë lumit, në rregull?”
“Në pjesën e sipërme ose të poshtme, ishte, kjo shëtitja e shkurtër?”
I lë vend heshtjes pak. “Ç’lidhje ka kjo.”
Dëgjohen ca shpërthime në filmin vizatimor në televizor. Mami i thotë motrës sime, “Fike atë gjënë dhe mbylle derën kur të dalësh, Sheron.”
“Kjo nuk është e drejtë! Holli është ajo që po qortohet.”
“Menjëherë,Sheron. Edhe ti Xhako, dua–“ Por Xhako veçse ia ka mbathur. Kur Sheroni del, mami nis sulmin prapë: “Krejt e vetme, po shëtisje ti?”
Mos ajo po më zë në grackë me këtë hamendësim ngacmues? “Po.”
“Atëherë deri ku shkove ashtu krejt e vetme duke shëtitur?”
“Çfarë–mos do të dish miljet apo kilometrat?”
“Epo, mbase shëtitja yte e vockël të çoi në Pikok Strit, te dikush me emrin Vinsent Kostello?” Më duket sikur kuzhina po më vjen vërdallë, dhe nga dritarja, në bregun Eseks të lumit, një njeri i imët thatanik, e ngrit biçikletën e tij nga trageti. “Krejt papritmas nuk po i gjen dot fjalët? Lermë të ta zgjoj kujtesën: mbrëmë ora dhjetë, duke i mbyllur grilat, dritarja e përparme, e veshur me një këmishë dhe pothuajse asgjë tjetër.”
Po, shkova poshtë t’ia çoja Vinit një birrë. Po, i lëshova grilat në dhomën e përparme, po, dikush kaloi aty pranë. Qetësohu, i pata thënë vetes. Cilat janë mundësitë që një i panjohur të më ketë njohur? Mami pret që unë ta ul kokën por unë nuk e bëj.
“Po humb kohë duke punuar si banakiere, mami. Duhet të merresh me agjentët e MI5-ës.”
Mami me jep një shikim aq të rreptë si vetëm ajo di. “Sa vjeç është ai?”
Në këtë pikë i kryqëzoj krahët. “S’ka ç’të të duhet ty.”
Sytë e mamit ngrysen. “Njëzet-e-katër, me sa duket.”
“Nëse e di, pse po pyet pra?”
“Sepse kur një njëzet-e-katër vjeçar ngatërrohet me një vajzë pesëmbëdhjetë vjeçe është e kundërligjshme. Mund të futet në burg.”
“Unë do të mbush gjashtëmbëdhjetë vjeç në shtator, dhe ma merr mendja se policia e Kentit ka punë më të mençur për të bërë. Jam mjaftueshëm e rritur sa për të sjellur vendime për lidhjet e mia.”
Mami e ndez një Marlboro të kuqe. Vdes për një të tillë.
“Kur t’ia them babait, ai do ta rrjepë këtë tipin, Kostellon, të gjallë.”
Patjetër, babai duhet t’i dëbojë pijanecat nga lokali kohë pas kohe, të gjithë pronarët e bëjnë këtë, por ai nuk është soji që mund të rrjepë dikë të gjallë. “Brendani ishte vetëm pesëmbëdhjetë vjeç kur dilte me Mendi Frajin, dhe nëse kujton se vetëm kapeshin për dore teksa luhateshin, e ke gabim. Nuk më kujtohet se atij iu tërhoq vëmendja me ‘mund të përfundosh në burg’.”
Ajo ma germëzon sikur jam ndonjë tarallake: “Është-më-ndryshe-për-djemtë.”
Unë e lëshoj një gërhitje të tipit nuk-mund-tu-besoj-veshëve.
“Po ta them vetëm njëherë, Holli, ti do të takohesh prapë me këtë shitësin e veturave, vetëm mbi trupin tim të vdekur.”
“Në fakt, mami, do të takohem, me kë dreqin të dua!”
“Rregulla të reja.” Mami e fik cigaren. “Unë do të të dërgoj në shkollë dhe do të të marr që aty me furgon. Nuk ke për të shkelur përjashta në mos me mua, babin tënd, Brendanin, ose Ruthin. Nëse më zënë sytë atë të degjeneruarin këtu pari, do të ngre padi në polici–do ta bëj andaj Zoti më ndihmoftë. Dhe-dhe-do ta marr në telefon punëdhënësin e tij, që ta dinë se ai josh nxënëse të shkollës.”
Sekondat e tejzgjatura ecin shtruar teksa e gjithë kjo më përshkon. Lotsjellësi im fillon të dridhet por në asnjë mënyrë nuk do t’ia jap znj. Hitler kënaqësinë. “Kjo nuk është Arabia Saudite! Nuk mund të më mbyllësh brenda!”
“Jeton nën çatinë tonë, duhet t’u bindesh rregullave tona. Unë kur isha në moshën tënde–“
“Po, po, sigurisht, ti kishe njëzet vëllezër, tridhjetë motra, dyzet gjyshër, dhe pesëdhjetë akre tokë për të gërmuar, sepse ashtu ishte jeta në Irlandën e ndyrë të dikurshme, por kjo është Anglia mami, Anglia! Dhe janë vitet e 80-ta, dhe nëse jeta ishte aq dreq e lavdishme në atë moçalin e Korkut Perendimor, pse të keqen e more mundimin të vish–“
Fshikullim! Një shuplakë në anën e majtë të fytyrës sime.
Shikojmë njëra-tjetrën: unë duke u dridhur nga tronditja, dhe mami më e inatosur se kurrë, dhe– ma merr mendja–e vetëdijshme se sapo ka prishur diçka që nuk ndreqet më. Unë dal nga dhoma pa thënë asnjë fjalë, sikur sapo kam dalur fituese nga një zënkë.
Unë qaj vetëm pak, dhe është një e qarë e tronditur, e jo me zë të lartë, dhe kur mbaroj së qari dal para pasqyrës. Sytë e mi janë pak të enjtur, por pak laps për sytë e zgjidh problemin ... Një çik buzëkuq, pak hijëzim për mollëza ... E ujdisur.Vajza në pasqyrë është një grua, me flokët e saj të prera të zeza, me bluzën e saj me mbishkrimin Quadrophena, me xhinset e saj të zeza. “Kam ca lajme për ty,” thotë ajo. “Sot do të shpërngulesh te Vini.” Filloj të numëroj arsyet pse nuk është e mundur, dhe ndaloj. “Po,” pajtohem, e rrëmbyer dhe e qetë në të njëjtën kohë. Do ta lë edhe shkollën. Që tani. Pushimet verore do te vijnë sa hap e mbyll sytë, dhe unë do të mbush gjashtëmbëdhjetë vjeç në shtator, dhe pastaj ik mbushu ti shkollë e Uindmill Hillit. Po a jam e guximshme?
Si nuk jam. Atëherë, mblidhi plaçkat. Po çfarë? Çfarëdo që mund ta nxerë në çantën e shpinës. Rroba të brendshme, sutjena, bluza, pallton time; çantën e kozmetikës, dhe kutinë Okso me byzylikë dhe gjerdane brenda. Brushën e dhëmbëve dhe një grusht tamponë–periodat më janë vonuar pak, prandaj mund të vijnë në çdo çast. Të holla. I numëroj 13.85 sterlina, të kursyera në banknota dhe monedha. Kam edhe 80 sterlina në librezën e kursimit. Nuk është se Vini do të më kërkojë para për qeranë, dhe si ashtu do të kërkoj punë që javën e ardhshme. Punë si dado, në market, kamariere: Ka kushedi sa mënyra për të fituar ca qindarka. Si t’ia bëj me disqet e mia? Nuk mund ta mbart tërë koleksionin në Pikok Strit tani, dhe mami është mjaft e zonja t’i flak te dyqani Oksfem thjesht nga inati, prandaj e marr vetëm Fiër of Mjuzik, duke e mbështjellur me kujdes me pallton time dhe e vendos në çantë që të mos lakohet. I fsheh të tjerat nën dërrasën e pangjitur të dyshemesë, vetëm përkohësisht, por teksa e shtroj qilimin në vend, e përjetoj frikën më të madhe të jetës: Xhako po më shikon nga pragu i derës. Ai është ende i veshur me pizhamat e tij Thanderbërd dhe me pantofla.
I them, “Zotëri, sapo më shkaktove sulm në zemër. “Ti po shkon,” Xhako e ka një zë që tingëllon si të mos jetë tamam këtu.
“Le të ngelë në mes nesh, po, po shkoj. Por jo shumë larg, mos u merakos.”
“Të kam bërë një dhuratë, që të më mbash mend.” Xhako më jep një rreth kartoni–një kuti djathi Deirili e rrafshuar, me një labirinth të vizatuar në të. Ai është i marrë pas labirintheve, është Xhako pra; janë gjithë ato libra Birrucat dhe Dragonjtë që ai dhe Sheroni i lexojnë. Labirinthi që e ka vizatuar Xhako është në fakt krejt i thjeshtë sipas parimeve të tij, e përbërë nga tetë ose nëntë qarqe brenda njëra tjetrës. “Merre,” më thotë. “Është i lig.”
“Nuk më duket aq i keq mua.”
“ ‘I lig’ do të thotë satanik motërzë.”
“Pse është atëherë aq satanik labirinthi yt? ”
“Sepse Muzgu të përndjek teksa ec nëpër të. Nëse të prek, ti pushon së ekzistuari, pra një kthesë e gabuar në një rrugë pa dalje, dhe ky është fundi yt. Kjo është arsyeja se pse duhet ta mësosh labirinthin përmendësh.”
“Krisht, nuk e kam aspak të trullosur vëllaçkon. “E vërtetë. Epo, faleminderit, Xhako. Shiko, kam ca gjëra të–“
Xhako më kap për kyçin e dorës. Mësoje këtë labirinth, Holli, bëja qejfin vëllaçkos tënd të trullosur. Të lutem.”
Kjo më shkund pak. “Zotëri ti po sillesh fare çuditshëm.”
“Më premto se do të mësosh përmendsh rruginën nëpër të, që nëse ndonjëherë ke nevojë të mund ta manovrosh në errësirë. Të lutem.”
Vëllezërit e vegjël të shoqeve të mia, të gjithë merren me lodra Skalekstrik, BMX ose Tap Tramp-pse vallë mua më bie të kem një që e bën këtë dhe thotë fjalë si “manovrim” dhe “i lig?” Zoti e di se si do të mbijetojë në Grejvsend nëse është gej. Ia shpupuris flokët. “Në rregull, të premtoj se do ta mësoj përmendësh labirinthin tënd.” Pastaj Xhako më përqafon, që është e çuditshme sepse Xhako nuk është i dhënë pas përqafimeve. “Hej. Nuk shkoj larg ... Do ta kuptosh kur të rritesh, dhe–“
“Do të shpërngulesh tek i dashuri yt?”
Në këtë pikë s’duhet as të befasohem. “Po.”
“Kujdesu për veten, Holli.”
“Vini është i mirë. Sapo mami të mësohet me idenë, do të mund ta takojmë njëri-tjetrin-dua të them, ne prapë u takuam me Brendanin edhe pasi ai u martua me Ruthin, apo jo?”
Por Xhako thjesht e fut kapakun e kartonit me labirinthin e tij thellë në çantën time të shpinës, më hedh një shikim për herë të fundit, dhe zhduket.
. . .
MAMI SHFAQET ME koshin me qilimat e lokalit në katin e parë, a thua se ajo nuk po rrinte në pritje. “Nuk po tallem. Je e dënuar. Ngjitu lart përsëri. Ke provime javën e ardhshme. Është koha ti përveshësh krahët dhe të bësh një përsëritje siç duhet.”
Kapem për parmakun e shkallës. “ ‘Oxhaku jonë rregullat tona’, the ti. Mirë. Unë nuk i dua rregullat tua, oxhakun tënd, apo të më godasësh sa herë që nxehesh. Ti nuk do ta duroje atë. Apo jo?”
Fytyra e mamit disi nis të dridhet, dhe nëse ajo e thotë gjënë e duhur tani, do të mërremi vesh. Por jo, ajo vetëm ma merr çantën e shpinës dhe më përqesh sikur nuk i besohet sa budallaqe që jam. “Ti kishe tru, dikur.”
Kështu unë vazhdoj shkallëve për kah kati përdhesë.
Sipër meje, zëri i saj tendoset. “Si do t’ia bësh me shkollën?”
“Shko ti atëherë, nëse shkolla qenka aq e rëndësishme!”
“Mua kurrë nuk mu dha mundësia e mallkuar, Holli. Çdoherë e kam pasur lokalin për ta udhëhequr, dhe ty dhe Brendanin, Sheronin e Xhakon për t’ju ushqyer, për t’ju veshur, dhe t’ju dërgoj në shkollë që të mos detyroheni ta kaloni jetën duke pastruar banjo, duke derdhur tavlla duhani, dhe duke e këputur shpinën tuaj, pa mos pasur kurrë një natë të qetë.”
S’më bëhet vonë. Vazhdoj tatëpjetë shkallëve.
“Por vazhdo atëherë. Shko. Mëso nga gabimet. Të jap tri ditë kohë, përpara se Romeoja të të hedh në rrugë. Ajo që meshkujve u intereson nuk është personaliteti xixëllues i vajzave, Holli. S’ka si dreqin të jetë ashtu.”
Nuk ia var veshin. Nga korridori duket Sheroni prapa banakut pranë rafteve të lëngjeve të frutave. Ajo po e ndihmon babain të bëjë furnizimin, por me sa duket ajo ka dëgjuar. Ia bëj me dorë dhe ajo ma kthen, pak me shqetësim. Nga qepeni i qilarit po jehon zëri i babait, që po e këndon nën zë ”Feri ‘Kros dhë Mërzi.” Më mirë nuk po e ngatërroj atë në këtë çështje. Në sy të mamit, ai do ta marrë anën e saj. Përpara klientëve të rregullt do të thotë “Duhet një idiot më i madh se unë të hyjë ndërmjet pulave çukitëse” dhe ata të gjithë do të tundin kokën dhe do të murmuritin, “Mjaft e drejtë kjo, Dejv.” Për më tepër, më mirë të mos jem e pranishme kur ai ta merr vesh për Vinin. Nuk është se turpërohem, por më mirë të mos ndodhem aty. Njuki po dremit në koshin e tij. “Ti je qeni më kundërmues në mbarë Kentin.” I them që të pushoj së qari, “ti pirg i vjetër mbeturinash.” Ia përkëdhel qafën, i heq shulin derës anësore, dhe dal në Marlou Alli. Prapa meje, dera përplaset.
UEST STRITI ËSHTË shumë i ndritshëm dhe shumë i errët, si një televizor që shkrepëtin, prandaj i vë syzet e diellit dhe ata ma bëjnë botën si në ëndërr, gjallëruese dhe më reale. Fyti më dhemb dhe po dridhem pak. Askush nga lokali nuk rend pas meje. Mirë. Një kamion çimentoje po lëviz rëndë dhe shpërthimi i tij i tymosur e bën drurin e gështenjës pak të lëkundet dhe të shushurijë. Thith aromën e katranit të ngrohtë, patateve të skuqura, dhe plehrave të para një jave që derdhen nga konteineri–mbledhësit e mbeturinave janë në grevë përsëri.
Shumë zogj të vegjël e të vrullshëm sillen e rrotullohen si fyshkëllyeset me lidhëse që fëmijët i marrin për ditëlindje, ose i merrnin, dhe një bandë djemsh që luajnë kukafshehtas në parkun rreth kishës te Kruk Llejn. Kape! Prapa drurit! Më lësho! Fëmijë. Stella thotë që burrat më të vjetër janë dashnorë më të mirë; me djemtë e moshës sonë, thotë ajo, akullorja shkrihet posa të marrësh në dorë konin. Vetëm Stella e di për Vinin–ajo ishte me ne të Shtunën e parë në Mexhik Bas, por ajo mund të mbajë fshehtësi. Kur ajo më mësontë të pija duhan dhe unë vetëm vjellja, ajo nuk qeshte dhe nuk i tregoi askujt, dhe ajo më ka treguar gjithçka që duhet të di për djemtë. Lirisht mund të thuhet, Stella është vajza më madhështorë e gjeneratës sonë në shkollë. Krukid Llejn merr kthesë sipër lumit, dhe që aty kthej në Kuan Strit lart, ku sa nuk më shkel Xhuli Uallkoti që po shtyn karrocën e fëmijës. Foshnja e saj sa nuk bie poshtë së qari dhe ajo duket e raskapitur. Ajo e la shkollën kur mbeti shtazënë. Unë dhe Vini jemi mjaft të kujdesshëm, dhe vetëm njëherë kemi bërë seks pa mbrojtje, herën tonë të parë, dhe është fakt shkencor që vajzat e virgjëra nuk mund të ngelen shtatzënë. Ma tha Stella këtë.
BANDEROLAT JANË VARUR NËPËR Kuin Strit, a thua se për Ditën e Pavarësisë së Holli Sajksit. Gruaja skoceze në dyqanin e leshit po i ujit saksitë e varura, dhe argjendari Z. Xhilbert është duke i vedosur kutitë e unazave në vitrinat e përparme, dhe kasapët Majk e Tod po shkarkojnë një derr me kokë të prerë nga ana e pasme e furgonit, ku një duzinë kafshësh të therrura varen nga çengelat. Jashtë librarisë një turmë e njrëzve të sindikatës nëpër kova po grumbullojnë të holla për minatorët që janë në grevë, dhe punëtorët socialist janë duke mbajtur tabela ku thuhet MINIERË JO DËMSHPËRBLIM dhe THATÇER U SHPALL LUFTË PUNËTORËVE. Ed Brubeku po e kalon rrugën i shkujdesur në biçikletën e tij. Unë futem në Indor Market që ai të mos më sheh. Ai u shpërngul në Grejvsend vitin e kaluar nga Mançesteri, ku babai i tij u burgos për vjedhje dhe agresion. Ai nuk ka asnjë shok dhe nuk tregon shenja se do ndonjë. Si rregull, kjo të shpartallon në shkollën tonë, por kur një ish nxënës i klasës së gjashtë iu mësye, Brubeku ia shtrembëroi hundën me grusht, prandaj që atëherë është lënë i qetë. Ai e nget biçikletën pranë meje pa më parë, me një grep peshkimi të lidhur për shtyllën e tërthortë të biçikletës, dhe unë ec më tëj. Pranë makinave të lojërave për fëmijë, një performues rruge po luan muzikë funeralesh në klarinet. Dikush hedh një monedhë në kutinë e tij dhe ai ia plas kolonës zanore nga Dallas. Kur mbërrij te Mexhik Bas Rekords memzi shoh brenda. Po shikoja R-në nga Ramones. Vini thotë se ai e shikonte H-në për Holli, si e nxehtë dhe epshorë. Ka edhe ca gitara të dorës së dytë përgjatë anës së pasme të dyqanit. Vini mund të luajë pjesën hyrëse të “Staruej tu Hevën”, edhepse ai kurrë nuk kaloi përtej kësaj pike. Do të mësohem të luaj në gitarën e Vinit kur ai të jetë në punë. Ne të dy mund të formojmë një bandë. Pse jo? Tina Uejmuth është një vajzë dhe ajo është basiste në Toking Heds. Përfytyro fytyrën e mamit kur të deklarojë ”Ajo nuk është më ime bijë,” pastaj më sheh në majë të toplistës. Problemi i mamit është se ajo për askënd nuk ka ndjerë dashuri kaq të thellë si unë dhe Vini për njëri-tjetrin. Ajo shkon mirë me babin, padyshim, edhepse duke mos qenë katolik dhe irlandez ai kurrë nuk u pa me sy të mirë nga familja e saj në Kork. Kushërinjtë më të mëdhenj se unë shkriheshin kur më tregonin se babi e la shtatzënë mamim me Brendanin përpara se të martoheshin, por ata tanimë kanë qenë të martuar për 25 vite, që nuk është aq keq, ma merr mendja, por prapëseprapë, mami nuk ka aq lidhje të mrekullueshme me babin si unë dhe Vini. Stella thotë se unë dhe Vini jemi shpirtëra binjakë. Ajo thotë se është e qartë që jemi krijuar për njëri-tjetrin.
. . .
JASHTË BANKËS NATUEST në rrugën Milton, ndesh në Brendanin. Flokët e lëpira prapa, kravatë nga kashmiri, dhe xhaketën të varur pas supit, do të mendonit sikur është nisur për në shkollën për të pashmit, jo në zyrat e Skot dhe Konuej. Vëllai im i madh është pak si idhull në mesin e motrave të mëdha të shoqeve të mia–mua më vjen për të vjellë nga kjo. Ai u martua me Ruthin, vajzën e shefit të tij, Z. Konuej, në bashkinë e qytetit me një kremtim madhështor te Shoser Kantri Klab. Unë nuk isha shoqëruese e nuses sepse unë nuk vesh fustane. Sidomos fustane që të bëjnë të dukesh si gjësend nga koleksioni i Iku bashkë me erën, ndërkaq Sheroni dhe mbesat e Ruthit i bënë këto gjëra, dhe një grumbull njerëzish nga familja jonë në Kork erdhën. Brendani është djali flori i mamit dhe mami është nëna flori e Brendanit. Më vonë ata do ta shqyrtojnë çdo imtësi të asaj që jam duke thënë tani.
“Mirmëngjes,” i them. “Si po ia kalon? ”
“Jo keq. Gjithçka në rregull te Kapiteni? ”
“Është mirë. Mami është e përmbushur me harenë e pranverës sot.”
“Po?” Buzëqesh Brendani, i habitur. “Si mundet? ”
Unë i mbledh supet. “Duhet të jetë çuar në këmbë të djathtë.”
“Shkëlqyeshëm.” Atij i bie në sy çanta ime e shpinës. “Mos po shkojmë gjë në ekskurzion? ”
“Jo, tamam. Do të përsëris në gjuhë frenge te Stella Jervud, pastaj do të rri një natë atje. Provimet janë javën e ardhshme.”
Kjo i le përshtypje vëllait tim. “Më vjen mirë për ty motërzë.”
“A është Ruthi më mirë? ”
“Jo dhe aq. Zoti e di se pse quhet ‘përzierje e mëngjesit’ kur bëhet më keq në mes të natës.“ “Mbase kështu nëna natyrë të kalit për kur të lind foshnja,” ia hedh fjalën unë.“ Gjithë ato netë pa gjumë, grindjet, e vjellura ... duhet forcë.”
Vëllai im nuk bie në grackë. “Ma merr mendja ashtu duhet të jetë.” Është e vështirë të përfytyrosh Brendanin si babain e dikujt por, sa të vijnë Krishtëlindjet, do të bëhet.
Pas krahëve tonë NatUesti i hap dyert dhe nëpunësit e bankës fillojnë të futen brenda. “Nuk është se Z.Konuej do ta heqë nga puna dhëndrin e tij,” i them Brendanit, “por a nuk filloni me punë në nëntë?”
“Ashtu është. Shihemi nesër nëse kthehesh nga maratoni i përsëritjes. Mami na ka ftuar për drekë. Ditën e mirë.”
“Veçmë është dita më e mirë e jetës simë.” Ia them këtë vëllait, dhe në mënyrë të tërthortë, edhe mamit. Një rrezëllimë të buzëqeshjes së tij të spikatur, dhe Brendani më humb nga sytë, e bashkohet me lumin e njerëzve me kostume dhe uniforma, të gjithë duke shkuar në punë në zyra, shitore e fabrika.
TË HËNËN do të marr një çelës të kalitur për derën e përparme të Vinit, por sot shkoj nga rruga e zakonshme e fshehtë. Rrugës së quajtur Grouv, pak më përpara prej zyrës së taksive, është një rrugicë, gjysmë e fshehur nga një kosh përplot me qese plehrash me erë të pelenave të mbushura. Një mi ngjyrë kafe po më vështron si të ishte ndonjë i vetëquajtur aristokrat. Unë ec nëpër rrugicë, kthehem djathtas dhe tani jam ndërmjet gardhit të oborit të pasëm të Pikok Stritit, dhe murit të zyrës së taksive. Teposhtë më larg, shtëpia e fundit përpara prerjes së hekurudhës, ajo është shtëpia e Vinit. Unë shtrydhem të kaloj mespërmes gardhit dhe zvarritem përmes pjesës së pasme të oborit të tij. Kullosa dhe barri më arrijnë deri te mesi dhe pemët e kumbullës tanimë janë duke dhënë fruta, ndonëse shumica e frutave do te shkojnë te krimbat dhe grerëzat. Vini thotë se ai nuk mund të përkulet që ti mbledhë. Është si pylli te Bukuroshja e Fjetur që e mbyt kështjellën për 100 vjet kur të gjithë janë në gjumë. Vini duhet të mbajë kopshtin të pastërt për tezen e tij por ajo jeton në Kings Lin dhe asnjëherë nuk vjen për vizitë, dhe sidoqoftë, Vini është djali i motoreve, dhe jo një kopshtar. Sapo të vendosem këtu do ta sjell në vehte këtë xhungël. I duhet dorë gruaje, kjo është e tëra. Mund të filloj sot pas orës për kitarë. Është një hangar te qoshja, gjysmë i fshehur nga ferrat me pajisje për kopshtari dhe një kositëse bari. Luledielli, trëndafila, manushaqe, karafila, livando, dhe barishte në saksi të vogla balte, këto do ti mbjell. Do të bëj kuleçë dhe byrek kumbullash dhe torte nga kafeja, dhe Vini do të thotë, “Krisht, Holli, si kam mundur t’ia bëj pa ty më parë? ”Gjithë revistat thonë se rruga për te zemra e një mashkulli është përmes barkut të tij. Nga fuçia e shiut një shkurre e purpurtë në formë gishti gëlon me flutura të bardha, laramane dhe e qëndisur; si të ishte e gjallë.
. . .
DERA E PASME nuk mbyllet asnjëherë sepse Vini e ka humbur çelësin. Kutitë tona të picave dhe gotat e verës janë ende në lavaman që mbrëmë, por asnjë gjurmë nga kafjalli–Vini me siguri ka fjetur vonë dhe ka nxituar për në punë, si zakonisht. Gjithë shtëpia ka nevojë për një heqje pluhuri dhe fshesë me korent. Njëherë një kafe dhe i vjen rradha edhe punës, megjithëse- hëngra vetëm gjysëm Uiatbiksi përpara se mami të fillonte të sillej si Mohamed Ali me mua. Harrova të blej cigare rrugës për këtu–më doli nga mendja pasi takova Brendanin–por Vini mban ca mbi tavolinën pranë krevatit, andaj unë ngjitem lehtas nëpër shkallët e pjerrta për te dhoma e tij e gjumit. Dhoma jonë e gjumit, duhet të them. Perdet janë ende të lëshuara dhe bie era çorape të mbajtura, andaj e lë dritën të depërtojë, e hap dritaren, kthehem, dhe shkulem vendit nga frika, sepse Vini është në shtrat, dhe duket sikur e ka dhjerrë veten. “Jam unë, unë.” Dërdëllis ngapak. “Më fal, unë, unë, unë mendova se ishe në punë.”
Ai e vendos dorën te zemra, dhe qesh në njëfarë mënyre, sikur sapo është qëlluar. “Krisht, Holli. Mendova se ishe ndonjë hajdut! ”Edhe unë qesh disi. “Ti qenke ... në shtëpi.”
“Nje gabim në listën e detyrave–sekretaresha e re është një dështake e ndyrë, prandaj Kev u lajmërua të më thotë se sidoqoftë sot e kam pushim.”
“Shkëlqyeshëm,” ia kthej. “Shumë mirë sepse ... unë kam një befasi.”
“Mirë, më pëlqejnë befasitë. Po, ta vësh ibrikun njëherë, si thua? Do të zbres menjëherë. Dreqin, çfarë po them? Më ka mbaruar kafeja–bëhu sheqerkë, dil me vrap te Stafa dhe blej një kavanoz Golld Bllend. Do të shlyhem kur të kthehesh.”
Pikësëpari, më duhet ta them këtë: “Nëna e morri vesh për ne Vin.”
“Çfarë? Oh.” Ai duket i menduar. “Ashtu? Si, hmm ...”
Përnjëherë kam frikë se nuk do të më dëshirojë. “Jo aq mirë. Në fakt, doli pak nga shinat. Më tha se nuk do të mund të të shoh më, dhe njashtu më kërcënoi se do të më mbyllte në qilar. Si pasojë unë ika. Prandaj ... ”
Vini më shikon me ankth, pa kuptuar ku po e hedh fjalën.
“Pra, a mundet ... unë ashtu të rri me ti? Të paktën, vetëm për një kohë të shkurtër.”
Vini e gëlltit pështymën. “Në-rregull ... Mirë. E kam të qartë. Epo. Mundet.”
Nuk tingëllon tamam si të mundet. “A është kjo një po Vin? ”
“P-hoo. Sigurisht. Po. Por tani me të vërtetë më duhet ajo kafeja.”
“E ke me gjithë mend? Oh, Vin! ”
Lehtësimi më vjen si një banjë e ngrohtë. E përqafoj. Ai është me djersë. “Ti je më i miri,Vini.” Kisha frikë se nuk do të më ...“
“Nuk mund ta lëmë një kotele leshtore joshëse e gërhitëse të flejë nën urë, apo? Por ta them të drejtën. Hol. Më duhet kafe njëjtë siç i duhet Drakulës ...” Nuk arrin ta mbarojë fjalinë sepse unë filloj ta puthë, Vinin tim, të dashurin tim që ka qenë në Nju Jork dhe ia ka shtrënguar dorën David Bërnit, dhe dashuria ime për të turret si shigjetë, si një bojler që nxehet, dhe e tërheq atë mbrapsht dhe rrokullisemi mbi një kodër me gunga nga jorgani , por kodra përpëlitet dhe dora ime e tërheq çarshafin dhe ja ku shfaqet shoqja ime më e mirë Stella Jervud. Lakuriq. Sikur të isha në një ëndërr të keqe seksuale, vetëm se nuk është një ëndërr.
Thjesht ... mbetem me gojë hapur duke shikuar legenin e saj, gjersa nuk më drejtohet, “Nuk mund të duket edhe aq ndryshe nga i joti, si thua?”
Pastaj i zgurdulloj sytë kah Vini, që duket sikur e ka bërë në brekë, por pas pak e bën një nënqeshje me vrull: “Nuk është ashtu siç duket.”
Stella, gjakftohtë sa më s’ka, mbulohet me çarshaf dhe i thotë Vinit, “Mos u bëj kokëtrashë. Kjo është pikërisht ashtu siç duket, Holli. Do të të tregonim por, siç e sheh, jemi zënë ngushtë nga ndodhitë. E vërteta është se të kanë lënë. Nuk është e këndshme, por na ndodh të gjithëve, epo, shumicës prej neve, pra c’est la vie. Mos u brengos, ka sa të duash të tjerë si Vini. Prandaj pse nuk shkon sa nuk është bërë vonë? Me atë pak denjësi që të ka mbetur?”
KUR PUSHOJ së qari, më në fund, e gjej veten në një shkallë të ftohtë në një vend të vogël të oborit të godinës, me pesë ose gjashtë kate të tullave të vjetra, dhe dritareve të ngushta të errëta në secilën anë. Bari ka mbirë përmes pllakave të shtruara dhe farat e luleradhiqes fryhen përreth si bora në glob dëbore. Pasi e përplasa derën e Vinit, këmbët më sollën këtu, në anën e pasme të spitalit të përgjithshëm të Grejvsendit, ku Dr. Marinusi ma hoqi qafe zonjushën Konstantin kur isha shtatë vjeçe. A e godita Vinin? Ishte sikur hiqesha zvarrë. Nuk merrja dot frymë. Ai më kapi për kyçi dhe më dhembi–ende më dhemb–dhe Stella ulërinte, “Rritu dhe hiqmu sysh, Holli. Kjo është jeta reale dhe jo një epizodë e serialit Dinastia!” dhe unë renda jashte, duke e përplasur derën e hyrjes dhe sa më me nxitim që mundesha, kudo, askund, diku … e dija se në momentin që do të ndaloja, do t’ia plasja të qarës, do quravitesha, dhe pastaj spiunët e mamit do të më shihnin dhe do të më kallëzonin, dhe kjo do të ishte qershia mbi tortë. Sepse mami kishte të drejtë. E doja Vinin si të ishte pjesë e imja, dhe ai më deshi si një çamçakëz. Më pështyu kur më doli shija, e hapi një tjetër, dhe e futi në gojë, dhe jo cilëndo, po Stella Jervudin. Shoqen time më të mirë. Si mundi ta bënte këtë? Po ajo si mundi?
Mjaft qave! Mendo për diçka tjetër …
HOLLI SAJKSI dhe ngjarjet e çuditshme, Pjesa e parë. Isha shtatë vjeçe në vitin 1976. Nuk ra shi gjithë verës dhe kopshtet u bënë ngjyrë kafe, dhe më kujtohet si mbaja rradhë me kova në fund të Kuin Stritit me Brendanin dhe mamin për ujë nga tubacioni, thatësira u bë aq keqe. Halucinacionet më filluan atë verë. Dëgjoja zëra në kokë. Jo të xhindosur, veçanarisht të frikshëm, ose pallavra, madje, jo me të parën … Njerëzit e radios, I quaja, sepse në fillim mendoja se kishte një radio në dhomën tjetër. Vetëm se kurrë nuk pati radion në dhomën tjetër. Ishin më të kthjellët gjatë natës, por I dëgjoja edhe në shkollë, nëse ishte mjaft qetë, të themi, në test. Tre ose katër zëra murmurisnin njëherësh, dhe asnjëherë nuk e kuptova tamam se çfarë po thonin. Brendani kishte përmendur diçka për spitalet mendore dhe burrat me mantela të bardhë, andaj nuk guxoja t’ia thoja askujt. Mami ishte shtatzënë me Xhakon, babi vinte rrotull në lokal, Sheroni ishte vetëm tre vjeçe, dhe Brendani ishte një teveqel, që atëherë. E dija se nuk është normale të dëgjosh zëra, por ata nuk më bënin keq, pra mbase ishte një nga ato fshehtësitë me të cilat njerëzit jetojnë.
Spanish to Albanian: El Laberinto de los Espíritus General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - Spanish Aquella noche soñé que regresaba al Cementerio de los Libros Olvidados. Volvía a tener diez años y despertaba en mi antiguo dormitorio para sentir que la memoria del rostro de mi madre me había abandonado. Y del modo en que se saben las cosas en los sueños, sabía que la culpa era mía y solo mía porque no me recía recordarlo y porque no había sido capaz de hacerle justicia.
Al poco entraba mi padre, alertado por mis gritos de an gustia. Mi padre, que en mi sueño todavía era joven y aún guardaba todas las respuestas del mundo, me abrazaba para consolarme. Luego, cuando las primeras luces pintaban una Barcelona de vapor, salíamos a la calle. Mi padre, por algún motivo que yo no acertaba a comprender, solo me acompaña ba hasta el portal. Allí me soltaba la mano y me daba a enten der que aquel era un viaje que debía hacer yo solo.
Echaba a caminar, pero recuerdo que me pesaban la ropa, los zapatos y hasta la piel. Cada paso que daba requería más esfuerzo que el anterior. Al llegar a las Ramblas advertía que la ciudad había quedado suspendida en un instante infinito. Las gentes habían detenido el paso y aparecían congeladas como figuras en una vieja fotografía. Una paloma que alzaba el vuelo dibujaba apenas el esbozo borroso de un batir de alas. Briznas de polen flotaban inmóviles en el aire como luz en polvo. El agua de la fuente de Canaletas brillaba en el vacío y parecía un collar de lágrimas de cristal.
Lentamente, como si intentara caminar bajo el agua, con seguía adentrarme en el conjuro de aquella Barcelona detenida en el tiempo hasta llegar al umbral del Cementerio de los Libros Olvidados. Una vez allí me detenía, exhausto. No acertaba a comprender qué era aquella carga invisible que arrastraba conmigo y que casi no me permitía moverme. Asía el aldabón y llamaba a la puerta, pero nadie acudía a abrirme. Golpeaba una y otra vez el gran portón de madera con los puños. Sin embar go, el guardián ignoraba mi súplica. Exánime, caía por fin de rodillas. Solo entonces, al contemplar el embrujo que había arrastrado a mi paso, me asaltaba la terrible certeza de que la ciudad y mi destino quedarían por siempre congelados en aquel sortilegio y que nunca podría recordar el rostro de mi madre.
Era entonces, al abandonar toda esperanza, cuando lo des cubría. El pedazo de metal estaba oculto en el bolsillo interior de aquella chaqueta de colegial que llevaba mis iniciales bor dadas en azul. Una llave. Me preguntaba cuánto tiempo lleva ba allí sin yo saberlo. La llave estaba teñida de herrumbre y era casi tan pesada como mi conciencia. A duras penas lograba alzarla con ambas manos hasta la cerradura. Tenía que empe ñar hasta el último aliento para conseguir hacerla girar. Cuan do ya creía que nunca podría hacerlo, el cerrojo cedía y el portón se deslizaba hacia el interior.
Una galería curvada se adentraba en el viejo palacio, pun teada con un rastro de velas prendidas que dibujaba el camino. Me sumergía en las tinieblas y oía la puerta sellándose a mi es palda. Reconocía entonces aquel corredor flanqueado por fres cos de ángeles y criaturas fabulosas que escudriñaban desde la sombra y parecían moverse a mi paso. Recorría el corredor hasta llegar a un arco que se abría a una gran bóveda y me de tenía en el umbral. El laberinto se alzaba frente a mí en un es pejismo infinito. Una espiral de escalinatas, túneles, puentes y arcos tramados en una ciudad eterna construida con todos los libros del mundo ascendía hasta una inmensa cúpula de cristal.
Mi madre esperaba allí, al pie de la estructura. Estaba ten dida en un sarcófago abierto con las manos cruzadas sobre el pecho, la piel tan pálida como el vestido blanco que enfunda ba su cuerpo. Tenía los labios sellados y los ojos cerrados. Yacía inerte en el reposo ausente de las almas perdidas. Acercaba mi mano para acariciarle el rostro. Su piel estaba fría como el mármol. Entonces abría los ojos y su mirada embrujada de recuerdos se clavaba en la mía. Cuando desplegaba sus labios oscurecidos y hablaba, el sonido de su voz era tan atronador que me embestía como un tren de carga y me arrancaba del suelo, lanzándome en el aire y dejándome suspendido en una caída sin fin mientras el eco de sus palabras derretía el mundo.
Tienes que contar la verdad, Daniel.
Desperté de golpe en la penumbra del dormitorio, empa pado en sudor frío, para encontrar el cuerpo de Bea tendido a mi lado. Ella me abrazó y acarició mi rostro.
—¿Otra vez? —murmuró. Asentí y respiré hondo. —Estabas hablando. En sueños. —¿Qué decía?
—No se entendía —mintió Bea.
La miré y me sonrió con lo que me pareció lástima, o tal vez solo fuera paciencia.
—Duérmete otro rato más. Todavía falta una hora y media para que suene el despertador y hoy es martes.
Martes significaba que me tocaba a mí llevar a Julián al colegio. Cerré los ojos y fingí dormirme. Cuando los volví a abrir un par de minutos más tarde encontré el rostro de Bea, observándome.
—¿Qué? —pregunté.
Se inclinó sobre mí y me besó en los labios suavemente. Sabía a canela.
—Yo tampoco tengo sueño —insinuó.
Empecé a desnudarla sin prisa. Estaba por arrancar las sá banas y tirarlas al suelo cuando oí pasos ligeros tras la puerta del dormitorio. Bea detuvo el avance de mi mano izquierda entre sus muslos y se incorporó apoyándose sobre los codos.
—¿Qué pasa, cariño?
El pequeño Julián nos observaba desde la puerta con una sombra de pudor e inquietud.
—Hay alguien en mi habitación —musitó.
Bea exhaló un suspiro y le tendió los brazos. Julián se apre suró a refugiarse en el abrazo de su madre y yo renuncié a toda esperanza en pecado concebida.
—Ahora mismo papá va a ir a tu habitación y le va a echar a patadas para que no vuelva nunca más.
Nuestro hijo me lanzó una mirada desesperada. ¿Para qué sirve un padre si no es para misiones heroicas de esta enverga dura? Le sonreí y le guiñé el ojo.
—A patadas —repetí con el gesto más furioso que pude conjurar.
Julián se permitió un amago de sonrisa. Salté de la cama y recorrí el pasillo hasta su habitación. La estancia me recorda ba tanto a la que yo había tenido a su edad algún piso más abajo que por un instante me pregunté si no estaría todavía atrapado en el sueño. Me senté a un lado de la cama y encen dí la lamparilla de noche. Julián vivía rodeado de juguetes, algunos heredados de mí, pero sobre todo de libros. No tardé en encontrar al sospechoso escondido debajo del colchón. Tomé aquel pequeño libro encuadernado en negro y lo abrí por la primera página.
Ya no sabía dónde ocultar aquellos libros. Por mucho que afinara el ingenio para encontrar nuevos escondites, el olfato de mi hijo los detectaba sin remedio. Pasé las hojas del volumen al vuelo y me asaltaron de nuevo los recuerdos.
Cuando regresé a la habitación tras confinar una vez más el libro en lo alto del armario de la cocina —donde sabía que, más temprano que tarde, mi hijo daría con él—, hallé a Julián en brazos de su madre. Ambos habían sucumbido al sueño. Me detuve a observarlos desde el umbral, amparado en la pe numbra. Escuché su respiración profunda y me pregunté qué habría hecho el hombre más afortunado del mundo para me recer su suerte. Los contemplé dormir enlazados, ajenos al mundo, y no pude evitar recordar el miedo que había sentido la primera vez que los vi así abrazados.
Nunca se lo he contado a nadie, pero la noche en que nació mi hijo Julián y le observé por primera vez en brazos de su madre entregado a esa calma bendita de los que no saben bien todavía a qué clase de lugar han llegado, sentí deseos de echar a correr y no parar hasta que se me acabara el mundo. Yo era por entonces apenas un crío y seguramente la vida me venía aún muy grande, pero, por muchas excusas que sea capaz de pergeñar, todavía siento el amargo regusto a vergüenza ante el amago de cobardía que se apoderó de mí y que, incluso después de todos aquellos años, no había tenido el valor de confesarle a quien más se lo debía.
Los recuerdos que uno entierra en el silencio son los que nunca dejan de perseguirle. El mío es el de una habitación de techos infinitos y un soplo de luz ocre que destilaba una lám para en lo alto para dibujar el contorno de un lecho sobre el que yacía una muchacha de apenas diecisiete años con un niño en los brazos. Cuando Bea, vagamente consciente, alzó la vista y me sonrió, se me llenaron los ojos de lágrimas. Me arrodillé junto a la cama y hundí el rostro en su regazo. Sentí que me tomaba la mano y la apretaba con las pocas fuerzas que le quedaban.
—No tengas miedo —susurró.
Pero lo tuve. Y por un instante, cuya vergüenza me ha per seguido desde entonces, quise estar en cualquier lugar menos en aquella habitación y en aquella piel. Fermín había presen ciado la escena desde la puerta y, como era su costumbre, debió de leerme el pensamiento antes de que yo pudiera for mularlo. Sin darme tiempo a abrir la boca me tomó del brazo y, dejando a Bea y al niño en la buena compañía de su prome tida, la Bernarda, me condujo hasta el pasillo, una larga galería de perfil afilado que se perdía en la penumbra.
—¿Sigue usted vivo, Daniel? —preguntó.
Asentí levemente mientras intentaba recuperar un aliento que se me había caído por el camino. Cuando hice ademán de regresar a la habitación, Fermín me retuvo.
—Mire, la próxima vez que entre usted ahí tiene que ser con algo más de temple. Por suerte la señora Bea está todavía medio ida y no se debe de haber dado cuenta de la misa la mitad. Ahora bien, si me permite la sugerencia, creo que nos iría de perlas un golpecillo de aire fresco con que desatascar nos el susto y emprender la segunda oportunidad con más brío.
Sin esperar respuesta, Fermín me asió del brazo y me guio a lo largo del corredor hasta una escalinata que nos condujo a una balaustrada suspendida entre Barcelona y el cielo. Una brisa fría que mordía con ganas me acarició el rostro.
—Cierre los ojos y respire hondo tres veces. Sin prisa, como si los pulmones le llegasen a los zapatos —aconsejó Fermín—.
Es un truco que me explicó un monje tibetano la mar de gol fo al que conocí cuando oficiaba como recepcionista y conta ble en un burdelillo portuario. No sabía nada el sinvergüenza...
Inhalé profundamente las tres veces prescritas, y otras tres más de propina, aspirando los beneficios del aire puro que prometían Fermín y su gurú tibetano. Sentí que se me iba un poco la cabeza, pero Fermín me sostuvo.
—Tampoco se me vaya a quedar catatónico ahora. Espabi le un poco, que la situación demanda calma pero no pasmo.
Abrí los ojos para encontrar las calles desiertas y la ciudad dormida a mis pies. Rondaban las tres de la madrugada y el hospital de San Pablo yacía sumido en un letargo de tinieblas, su ciudadela de cúpulas, torreones y arcos tramando arabescos entre la neblina que se derramaba desde lo alto del monte Carmelo. Contemplé en silencio aquella Barcelona indiferen te que solo se ve desde los hospitales, ajena a los temores y esperanzas del observador, y dejé que el frío fuera calando hasta aclararme la mente.
—Pensará usted que soy un cobarde —dije.
Fermín me sostuvo la mirada y se encogió de hombros. —No dramatice. Más bien pienso que anda bajo de presión
y alto de congoja, que viene a ser lo mismo pero exime de responsabilidad y escarnio. Afortunadamente, aquí llevo la solución.
Se desabrochó la gabardina, un insondable bazar de pro digios que hacía las veces de herbolario móvil, museo de cu riosidades y repositorio de artefactos y reliquias rescatados de mil mercadillos y subastas de medio pelo.
—No sé cómo puede usted llevar tanta quincalla encima, Fermín.
—Física avanzada. Al computar mi magra anatomía mayor mente en fibras musculares y cartilaginosas, este pequeño ar senal me refuerza el campo gravitatorio y proporciona un só lido anclaje contra vientos y mareas. Y no se crea que me va a despistar con tanta facilidad con apostillas que orinan fuera de tiesto, que aquí no hemos subido ni a cambiar cromos ni a pelar la pava.
Hecha esta advertencia, Fermín extrajo de uno de sus múl tiples bolsillos una petaca de hojalata y procedió a desenroscar el tapón. Olfateó el contenido como si se tratase de los efluvios del paraíso y sonrió su aprobación. Entonces me tendió el botellín y, mirándome a los ojos con solemnidad, asintió.
—Beba ahora o arrepiéntase para siempre. Acepté la petaca a regañadientes.
—¿Qué es esto? Huele a dinamita...
—Tonterías. Es solo un cóctel formulado para resucitar difuntos y muchachillos amilanados ante las responsabilidades del destino. Se trata de una fórmula maestra de mi cosecha elaborada a base de Anís del Mono y otros aguardientes batidos con un brandy peleón que le compro al gitano tuerto del quios co de la cazalla, todo ello rematado con unas gotas de ratafía y Aromas de Montserrat para darle ese bouquet inconfundible de la huerta catalana.
—Madre de Dios.
—Venga, que aquí es donde se demuestra quién es un va liente y quién no da la talla. De un trago, como si fuera un legionario infiltrado en un banquete nupcial.
Obedecí y engullí aquel mejunje infernal que sabía a ga solina picada con azúcar. El licor me incendió las entrañas y, antes de que pudiera recuperar el sentido común, Fermín hizo un gesto indicándome que repitiera la operación. Protestas y terremoto intestinal aparte, apuré la segunda dosis agradeciendo el sopor y el temple que aquel brebaje me habían con ferido.
—¿Qué tal? —preguntó Fermín—. Mejor, ¿verdad? Esto es el tentempié de los campeones.
Asentí convencido, resoplando y aflojándome los botones del cuello. Fermín aprovechó la ocasión para tomar un sorbo de su brebaje y guardó de nuevo la petaca en su gabardina.
—Nada como la química para domar la lírica. Pero no se me vaya a aficionar al truco, que el licor es como el matarratas o la generosidad: cuanto más se usa, menos efecto tiene.
—Descuide.
Fermín señaló el par de puros habanos que asomaban de otro bolsillo de su gabardina, aunque negó guiñándome el ojo.
—Tenía reservados para hoy este par de Cohíbas sustraídos in extremis del humidificador de mi futuro suegro en funciones, don Gustavo Barceló, pero creo que casi los dejamos para otro día porque no le veo en forma y tampoco es cuestión de dejar a la criatura huérfana en su día de estreno.
Fermín me palmeó cariñosamente la espalda y dejó trans currir unos segundos, dando tiempo a que los efluvios de su cóctel se me esparcieran por la sangre y una nebulosa de tran quilidad etílica enmascarase la sensación de pánico sordo que me embargaba. Tan pronto como Fermín reconoció el tono vidrioso en mi mirada y la dilatación de pupilas que precedían al embobamiento general de los sentidos, se lanzó al discurso que sin duda llevaba tramando toda la noche.
—Amigo Daniel, ha querido Dios, o quien en su ausencia el cargo ostente, que sea más fácil ser padre y traer una criatura al mundo que obtener el carnet de conducir. Tan infausta circuns tancia se traduce en que un desorbitado número de cretinos, soplazurullos y botarates se consideren a sí mismos licenciados para procrear y, luciendo la medalla de la paternidad, desgra cien para siempre a las infortunadas criaturas que con sus ver güenzas van engendrando. Por ello, hablando con la autoridad que me confiere el encontrarme yo también en la empresa de dejar preñada a mi amada Bernarda tan pronto como la gónada y el santo matrimonio que ella me exige sine qua non lo permitan, y de este modo pueda seguirle a usted en este viaje a la gran responsabilidad del hecho paternal, debo afirmar y afirmo que usted, Daniel Sempere Gispert, pipiolo en estado de adultez incipiente, pese a la magra fe que en este momento tiene en sí mismo y en su viabilidad como paterfamilias, es y será un proge nitor ejemplar, si bien novicio y algo pardillo en general.
A media perorata ya me había quedado en blanco, bien por efecto de la fórmula explosiva o por la pirotecnia grama tical desplegada por mi buen amigo.
—Fermín, no estoy seguro de lo que ha dicho. Él suspiró.
—Quería decir que ya sé que en estos momentos está usted a punto de perder el control de los esfínteres y que todo esto le desborda, Daniel, pero como le ha comunicado la santa de su señora esposa, no debe usted tener miedo. Que los niños, al menos el suyo, vienen con un pan y un plan debajo del bra zo, y que si uno tiene en el alma un mínimo de decencia y decoro, y algún seso en la cabeza, encuentra la manera de no arruinarles la vida y de ser un padre del que nunca tengan que avergonzarse.
Miré de reojo a aquel hombrecillo que hubiera dado la vida por mí y que siempre tenía una palabra, o diez mil, con que solventar todos los dilemas y mi ocasional tendencia a la flojera existencial.
Translation - Albanian Atë natë ëndërrova se isha duke u kthyer te Varrezat e Librave të Harruar. Sërish isha dhjetë vjeç dhe po zgjohesha në dhomën time te vjetër të gjumit, me ndjesinë se më kishte braktisur kujtimi i fytyrës së nënës sime. Dhe meqe ra fjala, ashtu siç dihen gjërat në ëndërra, e dija se faji ishte i imi dhe vetëm i imi, pasi që nuk meritoja ta kujtoja dhe sepse nuk kisha mundur ta çmoja sa duhej.
Pas pak kishte hyrë babai im, i shqetësuar nga ulërimat e mia plot ankth. Babai im, i cili në ëndërr ishte akoma i ri, dhe ende kishte një përgjigje për gjithçka, më përqafonte për të më ngushëlluar. Pastaj, kur dritat e para pikturuan një Barcelonë prej avulli, dolëm në rrugë. Babai im, për një arsye që nuk arrija ta kuptoja dot, më shoqëroi vetëm deri te porta. Aty ma lëshoi dorën dhe më la ta kuptoja që këtë rrugëtim duhej ta bëja krejt i vetëm.
Fillova të ec, por kujtoj se rrobat, këpucët, dhe madje edhe lëkura më rëndonin. Secili hap që hidhja më mundonte më tepër se i pari. Me të arritur në Las Ramblas, vura re se qyteti kishte ngecur pezull në një çast pa mbarim. Njerëzit ishin mbërthyer në vend dhe dukeshin të mpirë, si figura në një fotografi të vjetër. Një pëllumb që kishte marrë krahë përpjetë memzi përvijonte skicën e turbullt të një rrahjeje flatrash. Fijet e polenit të palëvizshme lundronin në ajër si pluhuri në dritë. Uji i shatërvanit Kanaletas shndëriste në hapësirën e shkretë dhe shëmbëllente me një qafore prej lotësh të kristaltë.
Ngadalë, sikur po përpiqesha të ecja nën ujë, arrita të çaja përmes magjisë së Barcelonës, që qëndroi e ngrirë në kohë derisa arrita te pragu i Varrezave të Librave të Harruar. Përnjëherësh u ndala aty, i sfilitur. Nuk e dalloja dot se mbaja një ngarkesë të padukshme, të cilën e tërhiqja zvarrë dhe thuajse ma pamundësonte të lëvizurit. Rroka çokun e derës dhe fillova të trokas, por s’ma hapte njeri. Godisja portën e madhe prej druri pa pushim. Megjithatë, përgjërimet e mia kujdestari i shpërfillte. I këputur më në fund rashë në gjunj. Vetëm atëherë kur e shoshita magjinë që më pati zënë rrugën, në kokë më shkrepi bindja e tmerrshme se fati im dhe ky qytet prore do të mbeteshin pengje të kësaj yshtjeje, dhe se kurrë nuk do të arrija më ta kujtoja fytyrën e nënës sime.
Kur kujtova se m’u fikën të gjitha shpresat, e gjeta. Copa e metaltë paskësh qenë e fshehur në xhepin e brendshëm të xhaketës së shkollës, e cila i mbante inicialet e mia të qëndisura në të kaltërt. Një çelës. E vrisja mendjen sa kohë kishte që rrinte aty pa dijeninë time. Çelësi ishte i tëri i ndryshkur dhe ishte pothuajse aq i rëndë sa ndërgjegjia ime. Edhe me të dy duart mezi arrita ta ngrija deri te kyçi. U bëra copash deri në frymën e fundit gjersa e rrotullova. Mu atëherë kur m’u mbush mendja se nuk do t’ia dilja dot, shuli i derës u lirua dhe porta shkau përbrenda.
Pallatin e vjetër e përshkonte një galeri e lakuar, e pikëzuar me një shteg gjurmësh të qirinjëve të ndezur që e përvijonin rrugën. U zhyta në errësirë dhe dëgjova portën të kyçej pas shpine. Në atë çast mëtova se korridori rrethohej me afreske engjujsh e krijesash të çuditshme që sodisnin në hije, dhe më dukej se lëviznin krahë për krahë me mua. Kalova korridorin për të arritur te një hark që e hapte një qemer të madh dhe u ndala te pragu. Porsi një vegim i pafund, përpara meje shtrihej labirinthi. Një spirale shkallësh, tunelesh, urash dhe harqesh, të gërshetuara në një qytet të përjetshëm i ndërtuar nga të gjithë librat e botës, arrinte deri te një kupolë e stërmadhe kristali.
Nëna ime priste aty, në rrëzë të ngrehinës. Ishte e shtrirë në një arkivol të hapur me duart e kryqëzuara mbi gjoks, me lëkurën e bardhë porsi fustani që e kishte të veshur. Buzët i kishte të qepura dhe sytë e mbyllur. Rrinte e shtrirë si e shtangur, në prehje pa paqe të shpirtërave të humbur.
E afrova dorën që t’ia përkëdhelja fytyrën. Lëkurën e kishte të ftohtë si mermeri. Në atë çast i hapi sytë dhe shikimi i saj, i pushtuar nga kujtimet, u ngulit në timin. Kur i shpalosi buzët e saj të errëta dhe foli, tingulli i zërit të saj ishte aq buçitës sa më përplasi si një tren mallrash e më shkuli vendit, për të më hedhur e lënë pezull në ajër, në një rënie pa të sosur, ndërsa jehona e fjalëve të saj e bëri botën shkrumb e hi.
Duhet ta zbulosh të vërtetën, Daniel.
Ishte një goditje që më zgjoi nga gjumi në errësirën e dhomës së fjetjes, qull me djersë të ftohta, kur e pikasa Bean të shtrirë pranë meje. Më përqafoi dhe ma ledhatoi fytyrën.
- Prapë? - murmuriti.
Pohova dhe mora frymë thellë. - Flisje. Në gjumë.
- Çfarë po thoja?
- Nuk kuptohej—gënjeu Bea.
E vështrova dhe mu duk se më buzëqeshi me keqardhje, apo mbase thjesht u tregua e përmbajtur.
—Fli edhe pak. Zilja e orës do edhe një orë e gjysëm që të bjerë, pastaj sot është e martë.
E marta do të thoshte se mua më binte për hise ta dërgoja Hulianin në shkollë. I mbylla sytë dhe bëra se gjoja po flija. Kur i hapa pas ca minutave e ndesha fytyrën e Beas që po më kundronte.
—Si është puna? —e pyeta.
M’u avit dhe më puthi ëmbëlsisht në buzë. Shije kanelle.
—As mua nuk më zë gjumi — e hodhi fjalën.
Fillova ta zhvesh me avash. Mend t’i hidhja çarçafët në tokë kur dëgjova hapa të lehtë matanë dhomës së gjumit. Bea ma frenoi dorën që ishte drejtuar midis kofshëve të saj dhe u mbështet në bërryla.
—Ç’pate, e dashur?
Huliani i vogël, të cilit i kishte rënë një hije druajtjeje e sikleti, po na vështronte te dera.
—Dikush ka hyrë në dhomën time — tha nën zë.
Bea psherëtiu dhe e mori ngrykë. Huliani nxitimthi u struk në gjirin e së ëmës, ndërsa unë i preva të gjitha shpresat për të shojtur epshin.
—Princi i Purpurtë?—pyeti Bea. Huliani pohoi, zemërvrarë.
—Tani do të shkojë babi në dhomën tënde që ta merr me shkelma, e ta dëbojë që aty për të mos u kthyer më kurrë.
I biri më hodhi një shikim të pashpresë. Ç’e do një baba nëse jo për kësisoj misionesh heroike? I buzëqesha dhe ia shkela syrin.
—Me shkelma—e përsërita me gjestin më të tërbuar që më ra ndërmend.
Hulianit i shpëtoi një grimë buzëqeshje. U hodha nga shtrati dhe u nisa drejt dhomës së tij. Dhoma e tij, ca kate më poshtë, ma përkujtonte aq shumë atë që e kisha pasur në moshën e tij sa që për një çast pandeha se mbase kisha ngecur në ëndërr. U ula në qoshe të krevatit dhe e ndeza llambën e natës. Huliani e kalonte kohën midis lodrave, ca të trashëguara nga unë, por kryesisht i rrethuar nga librat. Nuk vonova të gjeja të dyshuarin, i fshehur nën dyshek. E mora librin e vogël me këllëp të zi, dhe e hapa në faqen e parë.
Nuk dija ku t’i fshihja më këto libra. Sado që e përsosja shkathtësinë për të gjetur vendstrehime të reja, s’bënte dot fajde, sepse djali im sidoqoftë ua nuhaste gjurmët. I kalova me vrull faqet e vëllimit dhe sërish m’u sulën kujtimet.
Kur u ktheva në dhomë për ta kyçur edhe njëherë librin në krye të dollapit të kuzhinës — ku e dija se, herët ose vonë, djali im do ta gjente—e zateta Hulianin në krahët e së ëmës. I kishte zënë gjumi që të dy. I strehuar në errësirë, ndalova te pragu për ti kundruar. I vura veshin frymëmarrjes së saj të thellë duke pyetur veten se si e meritoi njeriu më fatlum në botë këtë bekim. Tek po i sodisja si flinin të puqur, moskokëçarës për botën përreth, ishte e pashmangshme të mos e kujtoja frikën që e pata ndjerë herën e parë që i pashë të përqafuar kështu.
2
Kurrë nuk ia kam thënë njeriu, por natën që lindi djali im, Huliani, dhe e shikova për herë të parë në përqafim të së ëmës, i kapluar nga ajo qetësi e shtrenjtë me të cilën spikaten ata që ende nuk e kuptojnë se në ç’vend kanë ardhur, ndjeva dëshirën të turresha vrap dhe të mos ndalesha gjersa të arrija në fund të botës. Në atë kohë isha veçse një fëmijë dhe afërmendsh jeta akoma më vinte shumë e madhe, por sado të përpiqem të shfajësohem, akoma e ndjej shijen e hidhur të turpit nga burracakëria që u kanos të më rrëmbente, sidomos që edhe pas gjithë këtyre viteve, nuk kisha pasur guxim t’ia rrëfeja njeriut që ia kisha borxh më së tepërmi.
Kujtimet që njeriu i varros në heshtje janë ata që kurrë nuk pushojnë së të përndjekuri. Kujtimi im është ai i një dhome me tavane të pafundme dhe i një drite të mugët ngjyrë kashtë që përhapej nga një llambë nga sipër, si për të tërhequr skicën e një shtrati mbi të cilin rrinte shtrirë një vajzë vetëm shtatëmbëdhjetë vjeçe me një fëmijë në krahë. Kur Bea, paksa e përmendur ngriti shikimin dhe më buzëqeshi, mu mbushën sytë me lot. U gjunjëzova pranë krevatit dhe krodha kokën në prehërin e saj. Ndjeva se më kapi për dore dhe ia shtrëngova me atë pak fuqi që më kishte mbetur.
—Mos ki frikë—pëshpëriti.
Por kisha. Dhe turpi i atij çasti më ka përndjekur që atëherë; do të kisha dashur të kisha qenë kudoqoftë, përveçse në atë dhomë dhe nën atë lëkurë. Te dera, Fermíni kishte qenë dëshmitar i kësaj skene, dhe si e kishte zakon, duhej të ma ketë lexuar mendimin përpara se ta stisja. Ende pa hapur gojën më përqafoi, dhe duke e lënë Bean dhe foshnjën në shoqërinë e të fejuarës së tij, Bernardës, më çoi në korridor, një galeri e madhe me profil të mprehtë që humbiste në errësirë.
—¿A jeni ende gjallë, Daniel? —pyeti.
Pohova lehtas duke u përpjekur ta marr frymën që më qe zënë rrugës. Kur bëra të kthehem në dhomë, Fermíni më prapsi. —Shikoni, kur të hyni herën tjetër duhet të dukeni më me qejf. Fatmirësisht zonja Bea është ende gjysëm njeri dhe nuk ma merr mendja të ketë pikasur gjë. Gjithsesi, nëse më lejoni të bej një propozim, mendoj që do të na bënte mirë një çikë ajër i pastërt si për ta ç’rrënjosur frikën, dhe herës tjetër t’i përvishesh punës më me entuziazëm.
Pa pritur përgjigje, Fermíni më kapi për krahu dhe më drejtoi deri te një palë shkallë në fund të korridorit, të cilat na shpurën te një parmak që qëndronte pezull midis Barcelonës dhe qiellit. Një fllad i ftohtë që me qejf të kafshonte, ma ledhatoi fytyrën.
—Mbylli sytë dhe merr frymë thellë tri herë. Pa nxitim, aq sa të të krijohet përshtypja se mushkëritë të kanë mbërritur te këpucët — më këshilloi Fermíni—.Është një truk që ma ka mësuar një murg tibetian, një adalet batakçi që e
njohtova kur shërbeja si recepsionist dhe kontabilist në një bordel porti. Nuk e njihja fare faqeziun...
Mora frymë thellë tri herë si që ishte e paraparë, dhe tri herë tjera si bakshish, duke thithur të mirat e ajrit të pastër që premtonin Fermíni dhe mësuesi i tij tibetian. Ndjeva se po merrja epërsinë, por Fermíni më ndaloi.
—As nuk e kisha ndërmend të rrija pa lëvizur tani. U kthjella pak, se ishte situatë që kërkonte qetësi por jo mpirje.
I hapa sytë për t’i shquar rrugët e shkreta dhe qytetin e fjetur nën këmbët e mia. Ora kishte vajtur rreth tre pas mesnate dhe spitali i San Pablos shtrihej në gjumë në letargjinë e errësirës, me kështjellën e saj me kupola, kullat dhe harqet arabeske midis mjegullës që ndehej që nga maja e malit Karmelo. E sodita në qetësi Barcelonën mospërfillëse ashtu siç duket vetëm nga spitalet, moskokëçarëse për frikën dhe shpresat e soditësit, dhe e lejova të ftohtin të më shpojë gjersa ma kthjelloi mendjen.
—Ju mendonit se jam frikacak —thashë.
Fermíni më shikoi ngultas dhe ngriti supet.—Mos e dramatizoni. Në fakt mendoj se jeni nën trysni dhe goxha i pikëlluar, që i bie të jetë e njëjta gjë, me përjashtim të përgjegjësisë dhe përqeshjes. Për fat të mirë, mund të zgjidhet.
E shkopsiti mushamanë, një pazar i thellë i mrekullive në cilësinë e shitësit ambulant të erëzave, muze çudirash dhe depo zejesh dhe reliktesh të shpëtuara nga një mijë tregje dhe ankande të dorës së dytë.
—Nuk e di si mund të bartni kaq shumë pajisje të rënda përsipër, Fermín.
—Fizikë e avancuar. Kur e llogarit anatominë time të ligësht kryesisht në fibrat e muskujve dhe kërcit, ky arsenal i vogël ma përforcon fushën e gravitacionit dhe siguron një spirancë të fortë kundër erërave dhe baticave. Dhe mos t’ua thotë mendja se do të më mashtroni kaq lehtë me vërejtje kuturu se këtu nuk kemi hipur për të luajtur letra e as të thyejmë arra kot.
Me këtë paralajmërim, Fermini nxorri nga njëri prej xhepave të shumtë një shishe teneqeje dhe ia hoqi kapakun.
E nuhati përmbajtjen athua se kishte rrjedhur nga parajsa, dhe buzëqeshi me miratim. Atëherë ma zgjati shishen, dhe duke më shikuar në sy solemnisht, e tundi kokën.
—Pini tani ose pendohuni përgjithmonë. E pranova shishen me gjysëm zemre.
—¿Çfarë është kjo? Mban era dinamit...
—Gjepura. Është vetëm një koktej enkas për t’i ringjallur të vdekurit dhe djemtë axhami të trembur nga përgjegjësitë e fatit. Bëhet fjalë për një formulë të përsosur nga të vjelat e mia, e bërë me bazë alkooli të markës Anis del Mono dhe pije të tjera të buta, me një raki të lirë që e kam blerë nga cigani me një sy te kioski i rakisë Kazala, e gjithë kjo e kurorëzuar me ca gota likeri të markave Ratafia dhe Aromat e Montseratit, për t’i dhënë këtë aromë të spikatur të kopshtit katalan.
—Perëndi.
—Hajde pra, se këtu del në shesh kush është trim dhe kush s’ia thotë fare. Me një gllënjkë, si të ishe legjionar spiun në një dasëm. Iu binda dhe e gllabërova ujemin djallëzor që kishte shijen e benzinës me sheqer. Likeri m’i përcëlloi zorrët dhe, ende pa m’u kthyer mirë logjika e shëndoshë, Fermíni bëri një gjest për të më vënë në dije që ta përsërisja veprimin. I lashë protestat dhe trazirat e zorrëve mënjanë, dhe e gëlltita dozën e dytë, duke u falenderuar për përgjumjen dhe paqen që ma kishte dhuruar ky ilaç.
—¿Si jeni?—më pyeti Fermíni—. Më mirë, ¿me gjithë mend? Ky është vakt kampionësh.
Pohova i bindur, duke gulçuar dhe duke i zbërthyer kopsat e qafës. Fermíni e shfrytëzoi rastin për të pirë një gllënjkë të ilaçit të tij dhe sërish e futi shishen në mushamanë e tij.
—Asgjë nuk e zbut ëndërrimtarin si substancat kimike. Por mos u jep pas trukut, sepse likeri është si helm minjsh ose bujaria: sa më shumë që përdoret aq më pak ndikim ka.
—Mos u merr me të.
Fermíni vuri në pah dy puro havaniane të cilat kishin nxjerrur krye nga xhepi tjetër i mushamasë, edhepse mohoi duke ma shkelur syrin.
—I kisha ruajtur për sot këto dy kohiba që memzi i rrëmbeva nga kutia e vjehrrit tim të ardhshëm, zotëri Gustavo Barselos, por them se është më mirë t’i lëmë për një ditë tjetër pasiqë nuk më duken në formë të mirë, pastaj çështja nuk është ta lësh jetime krijesën që në ditën e parë.
Fermíni më rrahu shpatullat me përzemërsi dhe pushoi ca sekonda, aq sa kokteji të shpërndahej nëpër gjak dhe një mjegullnajë prehjeje shpirtërore eterike të maskonte ndjenjën e panikut të shurdhër që më pati pushtuar. Sapo Fermíni e dalloi se shikimi im mori hije të përhumbur dhe mu zgjeruan bebet e syve që i paraprinin hutisë së përgjithshme të shqisave, ia nisi fjalimit të cilin s’do mend se kishte qenë duke e thurur me mend gjatë gjithë kohës.
—Shoku Daniel i ka kërkuar Zotit, ose atij që e zëvendëson në mungesë, që të qenurit baba e të sjellësh në jetë një fëmijë të jetë më e lehtë sesa të marrësh patentë shoferi. Një dukuri e tillë aq fatkeqe do të thotë se një mori kokëkrisurish, plehrash e idiotësh mbahen si të ngarkuar me detyrën që të shumohen dhe kështu, duke mbajtur lart medaljen e atësisë, ua nxijnë përngaherë faqen krijesave fatzeza të ngjizura me pandershmëritë e tyre. Andaj, duke folur me të drejtën që ma jep munëdësia që edhe mua një ditë të më besohet detyra e të lënurit me barrë të dashurën timë Bernardën, sapo ta lejojnë herdhja dhe martesa e shenjtë që ajo ma kërkon se s’bën, e kësisoj do të mundja t’i ndiqja hapat tuaj në këtë udhëtim të përgjegjësisë së stërmadhe të të qenurit baba, duhet ta pranoj edhe e pranoj se, Daniel Sempere Gispert, kalama në rritje e sipër, edhe përkundër besimit të dobët në vete dhe në qëndrueshmërinë e tij si koka e familjes, është dhe do të jetë një paraardhës shembullor, ndonëse është rishtar dhe paksa sylesh, në përgjithësi.
Sa nga ndikimi i përzierjes shpërthyese por edhe nga piroteknika gramatikore që e shpalosi miku im i mirë, diku nga mesi i fjalimit kisha mbetur fare i shastisur.
—Fermin, më duket se nuk të kuptova. Ai psherëtiu.
—Doja të thoja se jam i vetëdijshëm se mend e keni humbur kontrolin e muskujve unazorë dhe se e gjithë kjo i ka tejmbushur, Daniel, por sipas asaj që shenjëtorja i ka thënë bashkëshortes suaj, ju nuk duhet të keni frikë. Le të vijnë fëmijët, së paku i juaji, me një bukë dhe një plan nën sqetull, dhe nëse njeriu ka një pikë dinjiteti dhe mirësjellje, dhe paksa tru në kokë, do ta gjejë mënyrës se si të mos ua shkatërrojë jëtën e të bëhet një baba i cili asnjëherë nuk do t’ua merrte fytyrën.
E vështrova me bisht të syrit këtë shkurtalaqin që edhe jetën do ta kishte dhënë për mua dhe i cili gjithnjë kishte një mendim, ose dhjetëmijë, se si të zgjidh çdo mëdyshje apo t’ia dal në krye me atë prirjen time të kohëpaskohëshme për plogështi ekzistenciale.
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - University of Tetovo
Experience
Years of experience: 7. Registered at ProZ.com: Dec 2018.
Macedonian Association of Translators and Interpreters
Software
Adobe Acrobat, MateCat, memoQ, MemSource Cloud, Microsoft Word, Plunet BusinessManager, Smartcat, Trados Studio, Wordbee
Bio
I am Ardita, a native Albanian speaker and translator from North Macedonia, a small landlocked country in Southeast Europe. After obtaining a bachelor's degree in English three years ago, I realized that translation is the career that matches my interests and skills, and the field I am most passionate about.
One of my main interests is dealing with difficult-to-translate terms. Those terms that don't seem to have any equivalent translation or culture-specific terms so prevalent in various types of translation. For me, these are what makes translation intriguing and an adventure. It's not all set down in a dictionary; the waters are often unexplored and constantly changing.
Portfolio