This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation
Expertise
Specializes in:
Architecture
Computers: Systems, Networks
Computers (general)
Education / Pedagogy
Environment & Ecology
Poetry & Literature
Religion
Management
Livestock / Animal Husbandry
Art, Arts & Crafts, Painting
Also works in:
Finance (general)
Media / Multimedia
Cosmetics, Beauty
Textiles / Clothing / Fashion
Folklore
Food & Drink
Forestry / Wood / Timber
Games / Video Games / Gaming / Casino
Cooking / Culinary
General / Conversation / Greetings / Letters
History
Human Resources
Internet, e-Commerce
Advertising / Public Relations
More
Less
Rates
Swedish to Polish - Rates: 0.05 - 0.07 EUR per word Polish to Swedish - Rates: 0.08 - 0.09 EUR per word
Swedish to Polish: In dubio pro reo General field: Social Sciences Detailed field: Government / Politics
Source text - Swedish IN DUBIO PRO REO PÅ SVENSKA
Ibland känns det som om Sverige fortfarande bedriver häxjakt. Den har pågått sedan medeltiden och pågår fortfarande. Väl dold för allmänhetens ögon under vackra ord om rättsryggheten i landet. Mycket har dock inte förändrats sedan den inletts. Det som trots allt hänt är i stort sätt små justeringar i form av fräschare lokaler, bättre utrustning, modernare klädsel samt reglerad arbetstid med diverse löneförmåner. Resten är sig likt. Man ägnar sig fortfarande, nu som då, åt att isolera människor i veckor och månader. Det enda hon eller han kan se, borträknat polis och advokat, är vakter. Det finns fall där människor varit isolerade i drygt ett år utan tillgång till varken TV eller tidningar. Isolering gömmer sig idag bakom ett närmast poetiskt namn: avskildhet med restriktioner. Restriktioner är till för att åklagare och polis i lugn och ro ska kunna arbeta med att samla och säkra bevis, utan att den misstänkte ska ges någon möjlighet att påverka, eller t.o.m. förstöra de nödvändiga bevisen. Vad någon knappast talar om är det faktum att denna avskildhet med restriktioner används även i andra syften. Nämligen att mentalt bryta ner den misstänkte och på så sätt tvinga fram ett erkännande. Det är allmänt känt bland alla de som råkat ut för denna behandling att i ett skeende vilja ”erkänna” vad som helst bara för att få slut på lidandet. Många talar om förnedring trots att de som häktas fortfarande är oskyldiga i lagens mening. Det mänskliga lidandet är alltför stort för att kunna mättas men det har ingen betydelse i ett land med en enorm makt över sina medborgare. De drabbade förträngs eller omvandlas till en s.k. effekt av ett system som har gått snett. Europarådets kommitté mot tortyr och inhuman behandling har flera gånger riktat kritik mot Sverige, ett land som marknadsför sig självt att vara ett av ledande när det gäller den enskildes rättstrygghet. Det skapar dock inga rubriker, det säljer inte. Medierna tiger till stor glädje för de styrande.
I Sverige får man inte häkta en människa längre än i 14 dagar om det inte föreligger rimliga skäl som talar för en förlängning. I praktiken föreligger de nästan alltid och de behöver inte vara alltför rimliga. Åklagaren kan alltid hänvisa till utredningens omfattning och en massa andra ”rimliga” skäl, inte sällan rent administrativa. Att få häktningen förläng är ingen större konst för en åklagare och det krävs ingen större begåvning av denne för att få sin vilja igenom. I Sverige räcker det oftast med, så populärt kallade och uppskattade av en enig åklagarkår, ”sannolika skäl”. I vissa fall går det t.o.m. med en ”skälig” misstanke – en svagare grad av misstanke. Det som gör de skälen så sannolika börjar ofta med orden: ”Vi tror att…”. Häktningen används också av åklagaren som ett medel att skrämmas. Det är inte ovanligt att den misstänkte får ”varma hälsningar” från åklagaren att det är bättre att erkänna innan allt blir för påfrestande. Själva häktningen i sig är väldigt påfrestande. Man oroar sig för sina anhöriga, man oroar sig för sig själv. Sömnsvårigheter och depressioner är vardagsmat på rikets alla häkten och det lindras humant med diverse legala droger i form av sömnmedel och andra lugnande medel. Det hjälper. Efter en tid vet man knappast var man befinner sig, man tappar tidsbegrepp och får minnesluckor, men man sover gott i alla fall. Det tillståndet tilltalar åklagaren mer än väl. Under förhören vet den misstänkte varken ut eller in. Ofta blir hon eller han apatisk, kommer inte ihåg. Det är ofta då en åklagare får sitt genombrott. Det är inte svårt att i det läget ifrågasätta trovärdigheten. Man skall inte heller glömma bort att det då har hunnit gå ganska lång tid efter det eventuellt begångna brottet. Påverkad av isolering och de legala drogerna ska den misstänkte behöva redovisa sin verksamhet timme efter timme. Metoden är väldigt effektiv och beprövad och gör den fysiska tortyren föråldrad och överflödig.
När man väl kommer fram till en rättegång gäller det för åklagaren att, som experterna kallar det, ”stjäla” så mycket tid som möjligt och samtidigt försöka måla den misstänkte i svart.
Objektivitet?
Man undrar om många inom åklagarkåren kan stava till det ordet.
Enligt obekräftade uppgifter har objektivitetsprincipen aldrig tillämpats i Sverige, trots att lagen bokstavligen kräver det. Objektivitet finns bara inte. Det är bara ett ord, en utopi att blidka allmänheten med. Det är inget undantag i det svenska rättssystemet, att delar av åklagarens bevismaterial stryks av den enkla anledningen att den visar sig vara till den misstänktes fördel. Ibland händer detta mitt under pågående förhandling.
Däremot finns det åklagare i Sverige, som enligt bekräftade uppgifter, finner det lämpligt att ringa upp vittnen innan rättegången för att säkerställa deras vittnesmål under närmast hotfulla former med information om vad som kan hända i annat fall.
Själva bevisningen i sig behöver inte alltid vara hållbar i alla avseenden. Det faktum att domstolen betraktar allt som framkommit i målet som ”ställt bortom allt rimligt tvivel”, behöver inte automatiskt betyda det. ”Ställt bortom allt rimligt tvivel” är ett diffust uttryck inom det svenska rättssystemet. Fallet Joy Rahman är kanske inte den stoltaste stunden för svenska rättsväsendet, men ett bra exempel på detta. Nu är det faktiskt så att det demokratiska samhället kräver att det skall vara ställt bortom allt tvivel, det för att kunna frihetsberöva en människa under en tid. Domarna verkar dock mindre benägna än allmänheten att upprätthålla ett högt beviskrav. Företeelsen att döma enligt talionsprincipen, alltså tand för tand, öga för öga, är inte helt okänd.
Åklagare utgår ofta ifrån att en brottslig handling inte är någon engångsföreteelse. I praktiken innebär detta en möjlighet att åtala även för de brott den misstänkte kan tänkas ha begått. Skulle man tillämpa det systemet skulle det göra det möjligt att till exempel, bötfälla alla fortkörare för fortkörning under hela den tid denne har haft ett giltigt körkort. Man skulle ta det för troligt att man faktiskt kört för fort mer än bara en gång.
Många domare dömer enligt principen ”ingen rök utan eld”. Detta kan förmodligen bero på att de aldrig har ägt en utegrill. Först när medias och allmänhetens intresse koncentreras till ett mål återupplivas vissa principer som exempelvis ”hellre fria än fälla”. Man kan ta det för givet att Christer Pettersson inte skulle ha en chans att klara sig som han nu gjorde, om mordet hade begåtts på någon annan än just Olof Palme. Det svenska rättsväsendet behöver faktiskt såna fall då och då, just för att visa den breda allmänheten och omvärlden hur högt man värderar den enskildes rättssäkerhet i Sverige. Man behöver en dos av trovärdighet som är nödvändig för den fortsatta verksamheten. Att domaren i målet agerar som åklagaren är inte helt unikt. Hos många domare lever föreställningen kvar om den inkvisitoriska domstolen, något som idag bär ansvar för åklagarnas framgång. Detta om de nu överhuvudtaget är engagerade i målet. Är de inte de, är det inte sällan att de helt enkelt somnar till mitt under pågående förhandling. Detta kan upplevas som kränkande av den åtalade, men inte vill denne göra saken än värre genom att komma på tanken att påpeka detta under själva rättegången!
Ett rättssystem där inga bevis erfordras – bara tanken är tillräcklig för att åstadkomma de nödvändiga sanningarna, gör sig skyldigt till ett moraliskt brott mot det samhället det ska tjäna.
”In dubio pro reo” (lat. vid tveksamheten till förmån till saken d.v.s. hellre fria än fälla) ofta tolkas i Sverige: ”vid tveksamheten hellre fälla!”
Translation - Polish IN DUBIO PRO REO PO SZWEDZKU
Czasem ma się wrażenie, że w Szwecji nadal uprawia się polowanie na czarownice. To polowanie zaczęło się w średniowieczu i trwa nadal. Dobrze ukryte przed oczyma społeczeństwa pod ładnymi określeniami o prawnym bezpieczeństwie w kraju. Wiele jednak nie uległo zmianie od kiedy takie wszczęto. To, co mimo wszystko się zmieniło to niewielkie poprawki w formie lepszych lokali, lepszym wyposażeniu, bardziej modnej odzieży oraz uregulowanym czasie pracy z jej uposażeniem. Reszta jest jaka była. Teraz tak jak wtedy izoluje się ludzi tygodniami czy miesiącami. Jedynymi, kogo on lub ona może widzieć poza policją i adwokatem są wartownicy. Są przypadki, kiedy ludzie byli izolowani ponad rok bez dostępu do telewizji czy gazet. Izolacja chowana jest dzisiaj pod prawie poetycką nazwą: osamotnienie z ograniczeniami. Ograniczenia te służą prokuratorowi jak i policji by móc w spokoju zbierać i zabezpieczać materiał dowodowy nie dając podejrzanemu możliwości do działania lub nawet zacierania śladów. To, o czym mało kto mówi, jest fakt, że to osamotnienie z ograniczeniami używane jest również do innych celów. A mianowicie do tego by psychicznie złamać podejrzanego i w ten sposób wymusić z niego przyznanie się do winy. Ogólnie znanym jest fakt wśród tych, którzy zaznali tego typu traktowanie, by na pewnym etapie poczuć ochotę "przyznania się" do czegokolwiek tylko po to by położyć kres cierpieniu. Wielu mówi o upokorzeniu pomimo, że każdy tymczasowo aresztowany w oczach prawa nadal ma status niewinnego. Ludzkie cierpienie jest zbyt duże aby móc je zmierzyć lecz to nie ma żadnego znaczenia w kraju z tak ogromną władzą nad swoimi obywatelami. Ci poszkodowani są przemilczani lub ulegają przetworzeniu w efekt systemu, który zboczył z kursu. Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu wielokrotnie już wyraził krytykę przeciwko Szwecji - kraj, który reklamuje się jako będący w czołówce jeżeli chodzi o zapewnienie bezpieczeństwa prawnego dla jednostki. To jednak nie stwarza wielkich rubryk, to się nie sprzedaje. Media milczą ku wielkiemu zadowoleniu rządzących.
W Szwecji nie można tymczasowo aresztować nikogo dłużej niż na okres 14 dni jeśli nie występują rozsądne powody przemawiające za przedłużeniem tego okresu. W praktyce występują one prawie zawsze i nie muszą być aż tak rozsądne. Prokurator może zawsze odesłać do zakresu śledztwa jak i wiele innych "rozsądnych" powodów, nie rzadko czystko administracyjnych. Przedłużenie tymczasowego aresztu nie jest wielką sztuką dla prokuratora i nie wymaga też większego talentu z jego strony by jego woli stała się zadość. W Szwecji wystarczy najczęściej powołać się na tak popularnie zwane i doceniane przez pojednany krąg prokuratorów "racjonalne powody". W niektórych przypadkach wystarczy nawet "uzasadnione" podejrzenie - niższy stopień podejrzenia. To co czyni te powody racjonalnymi często zaczyna się od słów: "Wierzymy, że..." Tymczasowy areszt stosowany jest przez prokuraturę również jako narzędzie do zastraszania. Fakt, że podejrzany otrzymuje "ciepłe pozdrowienia" od prokuratora informujące go o tym, że lepiej przyznać się do winy nim wszystko stanie się nazbyt uciążliwe nie jest czymś niezwykłym. Areszt sam w sobie jest już bardzo uciążliwy. Podejrzany martwi się o swoich najbliższych, martwi się też o siebie. Problemy ze snem i depresje to chleb powszedni we wszystkich aresztach w kraju. Te dolegliwości humanitarnie łagodzi się za pomocą różnych legalnych leków typu środki nasenne i antydepresyjne. To pomaga. Po jakimś czasie nie jest się świadomym swego miejsca pobytu, traci się rachubę czasu i dostaje luki w pamięci lecz w zamian tego śpi się całkiem dobrze. Taka kondycja odpowiada prokuraturze bardziej niż wystarczająco. Podczas przesłuchań podejrzany nie ma wiele świadomości. Często staje się apatyczny, nie pamięta. To właśnie wtedy prokuratura często dokonuję przełomu w śledztwie. Niczym trudnym jest w takiej sytuacji podważyć wiarygodność podejrzanego. Nie można też zapominać o tym długim czasie, który zdążył upłynąć od ewentualnie popełnionego przestępstwa. Pod wpływem izolacji i legalnych środków odurzających ten podejrzany musi rozliczyć swoje poczynania godzinę po godzinie. Metoda ta jest bardzo skuteczna i wypróbowana czyniąc tym tortury fizyczne przestarzałymi i zbędnymi.
Kiedy już dojdzie do procesu sądowego ważnym dla prokuratury jest aby, jak eksperci potocznie mówią, "wykraść" tyle czasu na ile jest to możliwe i jednocześnie starać się przedstawić tego podejrzanego w ciemnych kolorach.
Obiektywizm?
Można postawić sobie pytanie czy aby wielu w szeregach prokuratury potrafili przeliterować ten wyraz.
Według niepotwierdzonych źródeł zasada obiektywizmu nigdy nie była zastosowana w Szwecji pomimo iż prawo dosłownie tego wymaga. Obiektywizm po prostu nie istnieje. To tylko słowo, utopia, którym zaślepia się społeczeństwo. Odrzucenie części materiału dowodowego poprzez prokuraturę tylko z tego powodu iż przemawia ona na korzyść podejrzanego nie jest żadnym wyjątkiem w szwedzkim systemie prawnym. Czasami odbywa się to w czasie samego procesu.
Natomiast są w Szwecji tacy prokuratorzy, którzy według potwierdzonych źródeł, uważają za stosowne aby kontaktować się ze swymi świadkami przed rozprawą celem zabezpieczenia ich zeznań za pomocą gróźb i ostrzeżeń o tym co może się stać w przeciwnym razie gdyby zechcieli zeznawać inaczej.
Sam materiał dowodowy nie musi być twardy pod każdym względem. To, że sąd traktuje to, co zostało przedstawione w sprawie jako "ponad wszelką racjonalną wątpliwość", nie musi automatycznie znaczyć, że tak właśnie jest. "Ponad wszelką racjonalną wątpliwość" to bardzo płynne określenie w szwedzkim systemie prawnym. Przypadek Joya Rahmana z pewnością nie należy do dumy szwedzkiego wymiaru sprawiedliwości lecz jest dobrym tego przykładem. Tak jednak już jest, że demokratyczne społeczeństwo wymaga, by wina oskarżonego była mu udowodniona ponad wszelką racjonalną wątpliwość, by móc go pozbawić wolności. Sędziowie jednak wydają się mniej skłonni niż społeczeństwo aby utrzymać wysoki poziom dowodowy. Zjawisko aby sądzić według zasady talionu czyli oko za oko - ząb za ząb, nie jest zjawiskiem nieznanym.
Prokuratorzy wychodzą z założenia iż działanie przestępcze nie jest zjawiskiem sporadycznym. W praktyce oznacza to możliwość ścigania za przestępstwa, które ten podejrzany mógłby się domniemanie dopuścić. Gdyby zastosować szerzej ten system umożliwiłoby to karanie wszystkich raz złapanych za przekroczenie szybkości za cały okres posiadania prawa jazdy. Można byłoby przyjąć za wiarygodne, że przekraczanie szybkości odbyło się więcej jak jeden raz.
Wielu sędziów sądzi według zasady "nie ma dymu bez ognia". To musi prawdopodobnie wynikać z tego, że nigdy nie posiadali oni grilla. Dopiero gdy media i społeczeństwo zainteresuje się jakąś sprawą do życia powracają niektóre zasady jak na przykład "korzyści wątpliwości". Można przyjąć za pewne, iż Christer Pettersson nie miałby żadnej szansy jeżeli zamordowany zostałby ktoś inny niż Olof Palme. Szwedzki wymiar sprawiedliwości potrzebuje takich przypadków od czasu do czasu właśnie po to, by pokazać szerokiej społeczności i światu jak wysoko ceni się bezpieczeństwo prawne w Szwecji. Szwecja potrzebuje dawki wiarygodności, która jest niezbędna dla dalszej działalności. Fakt, że sędzia pełni rolę prokuratora nie jest czymś wyjątkowym. U wielu sędziów nadal pozostaje żywa świadomość o inkwizytorskim sądzie, coś co dzisiaj ponosi odpowiedzialność za powodzenie prokuratury. Tak jest jeśli sędziowie w ogóle są zaangażowani w proces. Jeśli nie są, nie należy do rzadkości to, że po prostu usypiają w czasie toczącego się procesu. To może być odebrane przez oskarżonego jako obraźliwe lecz rodzi się pytanie czy ktoś chciałby pogorszyć swój los jeszcze bardziej poprzez zwrócenie sędziemu uwagi w czasie rozprawy!
System prawny w którym nie są wymagane dowody - a tylko myśl jest wystarczająca by osiągnąć konieczną prawdę staje się winnym moralnego przestępstwa wobec społeczeństwa, któremu winien służyć.
"In dubio pro reo" (łac. nakaz rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego) w Szwecji często tłumaczy się: "nakaz rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść oskarżonego"
More
Less
Experience
Years of experience: 29. Registered at ProZ.com: Nov 2009.
Expertise 