Солнце было в зените. Медный от пыли диск висел в центре белесого, нечистого неба, ублюдочная тень корчилась и топорщилась под самыми подошвами, то серая и размытая, то вдруг словно оживающая, обретающая резкость очертаний, наливающаяся чернотой и тогда особенно уродливая. Никакой дороги здесь и в помине не было -- была бугристая серо-желтая сухая глина, растрескавшаяся, убитая, твердая, как камень, и до того голая, что совершенно не понятно было, откуда здесь берется такая масса пыли.
Ветер, слава богу, дул в спину. Где-то далеко позади он засасывал в себя неисчислимые тонны гнусной раскаленной пороши и с тупым упорством волочил ее вдоль выжженного солнцем выступа, зажатого между пропастью и Желтой стеной, то выбрасывая ее крутящимся протуберанцем до самого неба, то скручивая туго в гибкие, почти кокетливые, лебединые шеи смерчей, то просто катил клубящимся валом, а потом, вдруг остервенев, швырял колючую муку в спины, в волосы, хлестал, зверея, по мокрому от пота затылку, стегал по рукам, по ушам, набивал карманы, сыпал за шиворот…
Ничего здесь не было, давно уже ничего не было. А может быть, и никогда. Солнце, глина, ветер. Только иногда пронесется, крутясь и подпрыгивая кривляющимся скоморохом, колючий скелет куста, выдранного с корнем бог знает где позади. Ни капли воды, никаких признаков жизни. И только пыль, пыль, пыль, пыль…
Время от времени глина под ногами куда-то пропадала, и начиналось сплошное каменное крошево. Здесь все было раскалено, как в аду. То справа, то слева начинали выглядывать из клубов несущейся пыли гигантские обломки скал – седые, словно мукой припорошенные. Ветер и жара придавали им самые странные и неожиданные очертания, и было страшно, что они вот так – то появляются, то вновь исчезают, как призраки, словно играют в свои каменные прятки. А щебень под ногами становился все крупнее, и вдруг россыпь кончалась, и снова под ногами звенела глина. | Сонца было ў зеніце. Медны ад пылу дыск вісеў у цэнтры белаватага, нячыстага неба, вырадкавая цень курчылася і тапырылася пад самымі падэшвамі, то шэрая і размытая, то раптам нібы ажыўшая, атрымаўшая рэзкасць абрысаў, налітая чарнатой і тады асабліва брыдкая. Ніякай дарогі тут і заваду не было - была грудкаватая шэра-жоўтая сухая гліна, парэпаная, забітая, цвёрдая, як камень, і да таго голая, што зусім не зразумела было, адкуль тут бярэцца такая маса пылу. Вецер, дзякуй богу, дзьмуў у спіну. Недзе далёка ззаду ён засмоктваў у сябе незлічоныя тоны гнюснай распаленай парошы і з тупой упартасцю валачыў яе ўздоўж выпаленага сонцам выступу, заціснутага паміж прорвай і Жоўтай сцяной, то выкідаючы яе і закручваючы пратуберанцам да самага неба, то скручваючы туга ў гнуткія, амаль какетлівыя, лебядзіныя шыі смерчаў, то проста каціў валам, нібыта клубамі, а потым, знянацку раз'юшаны, шпурляў калючую муку ў спіны, у валасы, хвастаў, звярэючы, па мокрай ад поту патыліцы, сцябаў па руках, па вушах, напіхваў у кішэні, сыпаў за каўнер... Нічога тут не было, даўно ўжо нічога не было. А можа быць, і ніколі. Сонца, гліна, вецер. Толькі калі-нікалі пранясецца, хутаючыся і падскокваючы крыўлякай-скамарохам, калючы шкілет куста, выдранага з корнем бог ведае дзе ззаду. Ні кроплі вады, ніякіх прыкмет жыцця. І толькі пыл, пыл, пыл, пыл... Час ад часу гліна пад нагамі кудысьці знікала, і пачыналася суцэльная камянёвая крышанка. Тут усё было напалена, як у пекле. То справа, то злева пачыналі выглядаць з клубаў пылі, якая разносілася навокал, гіганцкія абломкі скал - сівыя, нібыта мукой прыцярушаныя. Вецер и спякота надавалі ім самыя дзіўныя і нечаканыя абрысы, і было страшна, што яны вось так - то з'яўляюцца, то зноў знікаюць, як прывіды, быццам гуляюць у свае камееныя хованкі. А друз пад нагамі рабіўся ўсё буйней, і раптам россып скончылася, і зноў пад нагамі звінела гліна. |